◎ Мэркамэ́нты ’клопаты, турботы’ (Бяльк.). Відаць, скажонае польск. mankament ’брак, недахоп, памылка, загана, хіба’, якое з італ. mencamento ’недахоп, дэфект, парушэнне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бузацёрства, ‑а, н.

Разм. Характэрная рыса і асаблівасць, а таксама дзейнасць бузацёра; парушэнне парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wykroczenie

н. парушэнне, правіннасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gwałcenie

н.

1. гвалтаванне, гвалчанне;

2. парушэнне;

gwałcenie prawa — парушэнне закона

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

infringement [ɪnˈfrɪndʒmənt] n. парушэ́нне (закона, правоў, правіл і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

беззако́нне, ‑я, н.

1. Адсутнасць ці парушэнне законнасці. Поўнае беззаконне.

2. Беззаконнае дзеянне. Чыніць беззаконне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэстру́кцыя, ‑і, ж.

Парушэнне або разбурэнне нармальнай структуры чаго‑н. Дэструкцыя палімераў. Дэструкцыя шклопадобнага цела.

[Лац. destructio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́льны, ‑ая, ‑ае.

Які падлягае пакарання), цягне за сабой пакаранне. Каральны ўчынак. Каральнае парушэнне законнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пару́ха ’трывога, замяшанне’ (Нас., Гарэц., Яруш.). Да рух, рушыць (гл.). Да таго ж кораня парушэнне ’душэўная трывога’ (Нас., Гарэц., Яруш.), парашаны ’псіхічна хворы’ (Сцяшк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хваро́ба, -ы, мн. -ы, -ро́б, ж.

1. Парушэнне нармальнай дзейнасці арганізма, недамаганне.

2. перан. Дрэнная схільнасць да чаго-н.; недахоп.

Гультайства — гэта х.

|| прым. хваро́бны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Хваробныя мікробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)