1) шырокая і доўгая вопратка з даматканага сукна з башлыком, якая надзяваецца паверх кажуха;
2) накідка з тонкага лямцу, якой карыстаюцца коннікі на Каўказе.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Ро́йба, ст.-бел.ройба: ручъниковъ осмъсотъ жомойтъскихъ ройбъ чотырыста (Булыка, Запаз., 286). Гутшміт (ZfSl, 23, 675) прывязвае гэтае слова да літ.ráibas ’каляровы, плямісты, з рабаціннем’. Руце–Дравіня (ZfSl, 26, 555–557) мяркуе, аднак, што слова ўзыходзіць да лат.raîba або raibe ’каляровая накідка, каляровая хустка’, якое было пашырана па ўсёй Латвіі і пазней распаўсюдзілася ў Летуве.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адубе́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Які адубеў, акалеў; змёрзлы. Уначы ад марозу лопаліся бярвенні ў сценах, а неяк раніцай Сяргейка знайшоў у сенцах двух адубелых вераб’ёў.Хомчанка.// Які стаў нягнуткі ад холаду; скарчанелы. Здавалася, што адубелыя рукі не вытрымаюць, міна паляціць уніз.Новікаў.
2. Цвёрды, каляны ад вады, холаду. Галіна адварочвалася, пазірала ў самы куток машыны, дзе, уваткнуты між рамай і брызентам, калыхаўся адубелы ад вады зялёны плашч-накідка.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тараба́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак.
Разм.
1. Моцна стукаць, утвараючы шум, грукат. Там, дзе былі сабакі,.. [хлопчык] замаруджваў хаду і, каб раззлаваць іх, тарабаніў палкай па штакецінах.Гамолка.
2.што. Несці што‑н. цяжкае, вялікае, грузнае. Азірнуўся — зямляк-аднакашнік Алесь Садовіч. Ідзе — калыхаецца, чамадан з распёртымі бакамі тарабаніць, а цераз плячо накідка звешваецца.Колас.А пасля .. [Антону] карцела схадзіць на рынак — і ён тарабаніў па вуліцы скрынкі і зэдлікі.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рато́нда1 ’круглая пабудова’ (ТСБМ), ’тоўстая жанчына’ (Сл. ПЗБ), параўн. польск.жарг.rotunda ’таўсцяк’. Праз польскую з лац.rotundus ’круглы’.
Рато́нда2 ’жаночая доўгая накідка без рукавоў’ (ТСБМ), ратэ́нда ’шырокае адзенне’ (Сл. рэг. лекс.), параўн. рус.рото́нда ’жаночы плашч без рукавоў’. Праз польск.rotunda ’тып пелерыны ці спадніцы’ (Віткоўскі, Słownik, 166) з франц.rotonde ’тс’, што да лац.rotundus ’круглы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
throw1[θrəʊ]n.
1. кі́данне, кідо́к;
a throw of 100 metres кідо́к на 100 ме́траў;
at a single throw адны́м ма́хам, адра́зу;
have a throw at smth. накі́нуцца на што-н.
2. лёгкая накі́дка на кана́пу
♦
at a stone’s throw на невялі́кую адле́гласць, як кі́нуць во́кам
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
narzut, ~u
м.
1.эк. налічэнне, нацэнка, налік;
narzut kosztów — налічэнне затрат;
narzut procentowy — працэнтная нацэнка;
z ~em — з нацэнкай;
2.накідка; накідванне
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
robe
[roʊb]1.
n.
1) хала́т, шляфро́к -а m., даўга́я, шыро́кая адзе́жына
2)
а) ма́нтыя, то́га f.
a judge’s robe — судзе́йская то́га
б) мана́ская ма́нтыя
3) на́кідкаf ., плашч -а́m., капо́та f.
2.
v.
апрана́цца, убіра́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
mantle
[ˈmæntəl]1.
n.
1) накі́дка без рукаво́ў, ма́нтыя f.
2) пакрыцьцё n., по́крыва n.
a mantle of snow — сьне́жнае по́крыва
3) Tech.
а) кажу́х -а́m. (футара́л з жале́за)
б) се́тка (наво́кал га́завага ліхтара́)
2.
v.t.
пакрыва́ць; аху́тваць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Павалока1 ’лёгкая дымка, якая зацягвае, пакрывае што-н.; пялёнка на вачах; памутненне’ (ТСБМ, Нас.), па́валака ’пялёнка (на вадзе)’ (Нас., Касп.), ’пакрывала, прасціна’, ’валакно ад льна або пянькі’ (Нас.). Рус.павало́ка ’каштоўная заморская баваўняная або шаўковая тканіна, пакрывала, накідка’, дыял.поволо́ка ’верх, покрыўка кажуха’, укр.поволо́ка ’рамні, шнуркі на абутку; след ад валачэння нечага’, ст.-рус.паволока ’від каштоўнай тканіны’, серб.-ц.-слав.павлака, польск.powłoka ’накрыўка’, чэш.pavlaka ’каштоўная пурпуровая тканіна’, серб.-харв.па̏влака, по̏влака ’смятанка, пенкі’. Ад валачы́ (гл.). Прэфіксы po‑ і pa‑ (з падаўжэннем) (гл. Фасмер, 3, 182; Махэк, 439).
Павало́ка2 ’прымак’ (Мат. Гом.). Да валачыць, валачыцца, параўн. і валачуга (гл.).