man nennt ihn Klaus — яго́ заву́ць [клі́чуць] Кла́ўсам
wie nennt man dies? — як гэ́та называ́ецца?
2) называ́ць, пералі́чваць
2.
(sich)называ́ць сябе́, называ́цца
er nennt sich éinen Díchter — ён лі́чыць сябе́ палтам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
веліча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго.
1.Называць па імені і па бацьку, па званню і пад. Памочнік саліднага дзядзькі ўважліва і пільна паглядзеў на зайшоўшага чалавека і вельмі сур’ёзна пацікавіўся, як падарожнага завуць-велічаюць.Вірня.
2.Уст. Віншаваць песнямі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ВІ́РШЫ
(польск. wierszy ад лац. versus верш),
дасілабічныя і сілабічныя (гл.Сілабічнае вершаскладанне) вершаваныя творы ва ўсходнеславянскіх літаратурах у 16—18 ст. Віршы звычайна наз.вершы для чытання (у процілегласць кантам і псалмам, якія спяваліся). Пазней віршамі сталі называць любыя архаічныя і не зусім удалыя вершы.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
алексікалі́зм
(ад а- + гр. leksikon = слоўнік)
род афазіі, якая праяўляецца ў семантычна-лексічных парушэннях мовы хворага, галоўным чынам у няздольнасці правільна называць прадметы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
◎ Лебядзіць ’ліслівіць’ (чэрв., Жл. 2). Да лебязіць ’тс’ з заменам з > дз, як у слове дэвон (Сгиопъ) < польск.dzwon, але ў данай лексеме маецца уплыў не польск. мовы, а слова лебедзь: ’хвалячы, называць лебеддзю’ > ’ліслівіць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
entitle
[ɪnˈtaɪtəl]
v.t.
1) называ́ць, дава́ць назо́ў
2) дава́ць пра́ва на што, упаўнава́жваць
3) надава́ць ты́тул, тытулава́ць
•
- be entitled
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пасерабры́цца, ‑рыцца; зак.
Зрабіцца серабрыстым, набыць серабрысты колер. І раніцай дарога, добра ўмытая, Пасерабрылася, у асфальце чыстым Адбіла сонца з яснымі блакітамі, Паркан гародчыкаў і лес расісты.Калачынскі.Вядома, толькі я мог па старой памяці называць яго Лёнькам: у ляснічага прыкметна пасерабрыліся скроні, глыбокія маршчыны перасеклі лоб.Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АФІЦЭ́Р
(ням. Offizier),
асоба каманднага і начальніцкага складу ва ўзбр. сілах, міліцыі, паліцыі. Першапачаткова афіцэрамі называліся асобы, якія займалі некаторыя дзярж. пасады. З узнікненнем пастаянных наёмных армій і ВМФ (16 ст.) у Францыі, а потым і ў інш.еўрап. краінах (у тым ліку ў ВКЛ) афіцэрамі пачалі называць вайсковых камандзіраў. Афіцэры маюць прысвоеныя ім званні воінскія ці спецыяльныя.