карэ́, нескл., н.

1. Баявое пастраенне пяхоты ў форме чатырохвугольніка, якое прымянялася ў еўрапейскіх арміях да канца 19 ст. галоўным чынам для адбіцця атак кавалерыі.

2. нязм. У форме чатырохвугольніка.

Каўнер к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

расшпілі́цца, -пілю́ся, -пі́лішся, -пі́ліцца; зак.

1. Расшпіліць на сабе адзенне.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Вызваліцца ад засцежкі.

Каўнер расшпіліўся.

|| незак. расшпі́львацца, -аюся, -аешся, -аецца і расшпіля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

odkładany :

kołnierzyk odkładany — адкладны каўнер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Кумі́р 1 ’прадмет пакланення’ (ТСБМ). Запазычанне са ст.-слав. коумиръ (< іран., параўн. асет. gumeri ’волат, ідал’) (Шанскі, 2, 8, 443; Абаеў, 1, 530).

Кумі́р 2 ’каўнер (кашулі, сарочкі)’ (Нар. словатв.). Да каўнер (гл.). Параўн. укр. ковнір > ковмір > комір.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сму́шкавы Karakúl-;

сму́шкавы каўне́р Karakúlkragen m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

абга́мтацца, ‑аецца; зак.

Абл. Абмяцца. Каўнер абгамтаўся вакол шыі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́кулевы, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з каракулю. Каракулевы каўнер. Каракулевая папаха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшпільны́, ‑ая, ‑ое.

Які падшпільваецца пад што‑н. Падшпільны каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прафастрыгава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак., што.

Прашыць буйнымі шыўкамі. Прафастрыгаваць каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паляры́на ’кароткая круглая накідка на плечы, часам з капюшонам; вялікі круглы каўнер’ (ТСБМ, Касп.), ’шырокі каўнер’ (Сл. ПЗБ), паляры́нка ’нашыўка на рукавах’ (Нар. сл.). З польск. peleryna або рус. пелери́на, дзе з франц. pèlerine ’плашч пілігрыма’, лац. peregrīnus (гл. Брукнер, 402; Фасмер, 3, 229).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)