перыа́стр

(ад перы- + гр. astron = зорка)

астр. бліжэйшы да галоўнай зоркі пункт арбіты зоркі-спадарожніка (проціл. апаастр).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эрупты́ўны

(лац. eruptus)

вывержаны, вулканічнага паходжання;

э-ыя зоркі — пераменныя зоркі, змена бляску якіх носіць характар успышак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

апаа́стр

(ад апа- + гр. astron = зорка)

астр. самы аддалены ад галоўнай зоркі пункт арбіты зоркі-спадарожніка (параўн. перыастр).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зіхаце́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ці́ць; незак.

Блішчэць, ззяць пералівістым святлом; пералівацца, адбіваючы святло.

Зіхацелі зоркі.

На мокрай траве зіхаціць раса.

У кватэры ўсё зіхаціць ад чысціні (вылучаецца чысцінёй).

|| наз. зіхаце́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усе́яць, усе́ю, усе́еш, усе́е; усе́й; усе́яны; зак., што.

1. Заняць пасевамі (вялікую плошчу).

У. увесь участак.

2. Пакрыць мноствам каго-, чаго-н.

Зоркі ўсеялі неба.

Рыбакі ўсеялі ўсё возера (перан.).

|| незак. усе́йваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зоркападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае форму зоркі (у 2 знач.). Зоркападобныя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Свяцімасць (астр.), гл. Свяцільнасць зоркі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Анцы́пар ’д’ябал’ (Касп.). Магчыма, кантамінацыя анціхрыст (гл. антыхрыст), люцыпар (Люцыфер), Анісіфар (Онисифоръ — Успенскі, Труды знак., 5, 487), а магчыма, і назвы зоркі на захадзе Antifer, улічваючы, што Люцыфер — старая назва Венеры (ССРЛЯ), назва зоркі тлумачыцца як лац. слова паводле ўзору Люцыфер.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зо́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да зоркі (у 1 знач.). Зоркавае скапленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Маргалі́, зэльв. маргале́ ’мітусенне, «зоркі» ў вачах’ (Жыв. сл.). Да марга́ць ’міргаюць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)