трашчэ́нне, ‑я, н.

Злучэнне дзвюх або некалькіх нітак у адну для атрымання суканай пражы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kúpplung, Kúppelung

f -, -en

1) тэх. счапле́нне, злучэ́нне; счапля́льная му́фта

2) злучэ́нне, счэ́пліванне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

зрашчэ́нне, -я, н.

1. гл. зрасціся.

2. Месца, на якім адбылося злучэнне, зрастанне чаго-н.

З. косці пасля пералому.

○

Фразеалагічнае зрашчэнне — устойлівы выраз, які складаецца з некалькіх слоў, што выражаюць адно паняцце.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

кіслата́, -ы́, ДМ -лаце́, ж.

1. гл. кіслы.

2. мн. кісло́ты, -ло́т. Хімічнае злучэнне, якое змяшчае вадарод, здольны замяшчацца металам пры ўтварэнні солей.

Азотная к.

Саляная к.

|| прым. кісло́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Séri¦enschaltung

f -, -en паслядо́ўнае злучэ́нне [уключэ́нне]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

смык м.

1. (действие) змы́чка, -кі ж., злучэ́нне, -ння ср.;

смык проводо́в змы́чка (злучэ́нне) правадо́ў;

2. (место, где смыкается что-л.) змы́чка, -кі ж.;

на смыке се́кций на змы́чцы се́кцый.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

цэменты́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Спец. Хімічнае злучэнне жалеза з вугляродам. Цэментыт першасны. Цэментыт другасны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спяка́нне, -я, н. (спец.).

1. Шчыльнае злучэнне асобных часцінак цвёрдага рэчыва пры высокай тэмпературы.

С. тарфяных пластоў.

2. Працэс атрымання цвёрдых і порыстых кавалкаў з дробных, парашкападобных або пылападобных матэрыялаў; агламерацыя.

С. баксітаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

цыклі́чны в разн. знач. цикли́чный, цикли́ческий;

~нае злучэ́нне — хим. цикли́ческое соедине́ние;

ц. гра́фік — цикли́чный гра́фик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

карбі́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Злучэнне металу і некаторых металоідаў з вугляродам. Карбід жалеза. Карбід кальцыю.

[Ад лац. carbo — вугаль і грэч. eidos — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)