белакро́ўе, ‑я, н.

Захворванне сістэмы крывятворных органаў; лейкемія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэрматы́т, ‑у, М ‑тыце, м.

Запаленне, захворванне скуры.

[Ад грэч. derma, dermatos — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міякарды́т, ‑у, М ‑дыце, м.

Захворванне сардэчнай мышцы.

[Ад грэч. mys (myos) — мышца і kardia — сэрца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыхафіты́я, ‑і, ж.

Грыбковае захворванне чалавека і жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хваробатво́рны, ‑ая, ‑ае.

Які выклікае захворванне. Хваробатворныя мікробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псіхастэні́я, -і, ж. (спец.).

Нервовае захворванне, якое праяўляецца ў павышанай уражлівасці, няўпэўненасці ў сабе, пастаянных сумненнях, назойлівых думках і пад.

|| прым. псіхастэні́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

тыф, -у, м.

Вострае інфекцыйнае захворванне, якое характарызуецца ліхаманкавым станам, інтаксікацыяй, парушэннем свядомасці.

Брушны т.

Зваротны т.

Сыпны т.

|| прым. тыфо́зны, -ая, -ае.

Т. хворы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

трахо́ма, ‑ы, ж.

Заразнае хранічнае захворванне слізістай абалонкі вока.

[Грэч. tráchoma ад tráchys — шурпаты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіно́з, ‑у, м.

Захворванне, выкліканае лічынкамі (фінамі) стужачнага чарвяка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бруцэлёз, -у, м. (спец.).

Інфекцыйная хвароба свойскай жывёлы, якая перадаецца чалавеку і паражае нервовую, сардэчна-сасудзістую сістэмы і косцесустаўны апарат.

|| прым. бруцэлёзны, -ая, -ае.

Бруцэлёзнае захворванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)