што-небудзь займеннік

Які-н. прадмет (з’ява, рэч), усё роўна які.

  • Кожны раз што-н. прывозіць.
  • Дай чаго-небудзь з’есці.
  • Раскажы што-н. цікавае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

флюарэсцэнцыя, ‑і, ж.

З’ява свячэння некаторых рэчываў пасля таго, як асвятляльныя прамяні спыняюць дзеянне.

[Ад лац. fluor — цячэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачварны прыметнік

  1. Вельмі непрыгожы, такі, як у пачвары (у 1 знач.).

    • П. твар.

  2. пераноснае значэнне: Незвычайны, выключна па сваіх адмоўных якасцях.

    • Пачварная з’ява.

|| назоўнік: пачварнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

навальніца назоўнік | жаночы род

  1. Атмасферная з’ява — дождж з громам і маланкай.

    • Ліпеньскія навальніцы.
    • Ваенная н. (пераноснае значэнне: грозныя падзеі).

  2. пераноснае значэнне: Бяда, небяспека.

|| прыметнік: навальнічны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

заканамерны прыметнік

  1. Які адпавядае законам (у 1 знач.).

    • Заканамерная з’ява.
    • Заканамернае дзеянне.

  2. Тое, што і законны (у 2 знач.).

    • Ваша пытанне цалкам заканамернае.

|| назоўнік: заканамернасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

адзінакі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Такі самы, аднолькавы. Звычайная, простая з’ява, Закон адзінакі для ўсіх. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нетыповы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае асаблівасцей, уласцівых якому‑н. тыпу. Нетыповая з’ява. Нетыповы факт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

объясни́мый вытлумача́льны, той, які́ (што) мо́жна вы́тлумачыць;

объясни́мое явле́ние з’я́ва, яку́ю мо́жна вы́тлумачыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

fotoelektryczny

fotoelektryczn|y

фотаэлектрычны;

zjawisko ~e — фотаэлектрычная з’ява

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

рэверберацыя, ‑і, ж.

Спец. З’ява паступовага затухання гуку ў закрытых памяшканнях пасля спынення дзеяння крыніцы гуку.

[Ад лац. reverbo — адкідваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)