buffer state

бу́фэрная дзяржа́ва (памі́ж дзьвюма́ варо́жымі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Афганиста́н Афганіста́н, -на м.;

Исла́мское Госуда́рство Афганиста́н Ісла́мская Дзяржа́ва Афганіста́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сюзерэ́н, ‑а, м.

1. У сярэднія вякі ў Заходняй Еўропе — буйны феадал, які з’яўляўся гасударом у адносінах да залежных ад яго васалаў.

2. У міжнародным праве — дзяржава, у адносінах да якой іншая дзяржава знаходзіцца ў васальнай залежнасці.

[Фр. suzerain.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́рлік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек вельмі малога росту.

2. Пра рэч, прадмет і інш. вельмі малога памеру.

Сасна-к.

Дзяржава-к.

|| прым. ка́рлікавы, -ая, -ае.

Карлікавыя дрэвы.

Карлікавае прадпрыемства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

аліга́рхія, -і, ж.

1. У старажытнасці і ў Сярэднія вякі: дзяржава, заснаваная на панаванні арыстакратычных вярхоў.

2. Эканамічнае і палітычнае панаванне невялікай групы прадстаўнікоў манапалістычнага капіталу.

Фінансавая а.

|| прым. алігархі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дэспаты́я, ‑і, ж.

Форма неабмежаванай дзяржаўнай улады; дзяржава з уладай дэспата (у 1 знач.).

[Грэч. despoteia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таталіта́рны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. З адкрыта тэрарыстычнай дыктатурай буржуазіі; фашысцкі. Таталітарны рэжым. Таталітарная дзяржава.

[Фр. totalitaire з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

федэра́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да федэрацыі; з’яўляецца федэрацыяй. Федэральная дзяржава. Федэральны канцлер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халдзе́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да халдзеяў, які належыць, уласцівы ім. Халдзейская дзяржава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмітэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Той, хто ажыццяўляе эмісію ​1 (дзяржава, банк, установа.)

[Ад лац. emittens, emittentis — які выпускае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)