hillock
[ˈhɪlək]
n.
паго́рак -ка, узго́рачак -ка m., го́рка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Рэ́ўна ’горка; слёзна’ (Сб. 1866, 191). Укр. ревно ’горка, жаласна’, польск. rzewnie ’тс’, чэш. ryvný, řevný ’тс’. Прасл. *revьnъ/*rьvьnъ < *ruti, *revǫ ’раўці, рыкаць’; магчымае развіццё семантыкі ’той, хто раве’ > ’той, хто выказвае эмоцыі’ > ’зайздросны; жаласны’ (Борысь, 534). Гл. яшчэ раўці, раўнівы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́сып ’пясчаны ўзгорак, астравок; выспа’ (Сцяц., зэльв.). Ст.-бел. высепъ, высопъ ’востраў’. Запазычанне з польск. wysep, wysyp ’тс’ (Булыка, Запазыч., 74 і наст.), апошняе да высыпаць (Нітшэ, 24). Але параўн. рус. дыял. вы́сыпок ’наносны астравок, наносная пясчаная мель’ і ўкр. ви́сип ’насыпная горка, невысокая горка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ненаўмы́сля, прысл.
Разм. Тое, што і ненаўмысна. — Я ненаўмысля, татачка, спаліў стажок! — сказаў Цімошка і горка заплакаў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
górka
ж.
1. горка, узгорак;
2. гарышча
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
АРАЛСО́Р,
бяссцёкавае горка-салёнае возера ў Казахстане, на Прыкаспійскай нізіне. Пл. 101 км². Паклады саляноснай гразі — хакі. Здабыча солі.
т. 1, с. 451
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
узго́рак, ‑рка, м.
Невялікая горка, узвышэнне з пакатымі схіламі; пагорак. Пясчаны ўзгорак. □ Вада клінам уразалася ў лагчынку між двума ўзгоркамі. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
hill [hɪl] n. узго́рак, паго́рак; го́рка
♦
be over the hill infml быць непатрэ́бным, сысці́ са сцэ́ны (пра чалавека)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
wormwood [ˈwɜ:mwʊd] n. палы́н;
wormwood wine палыно́ўка;
The thought was wormwood to him. Яму было горка ад гэтай думкі.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
го́рачка 1, ‑а, н.
Разм. і нар.-паэт. Памянш.-ласк. да гора.
го́рачка 2, ‑і, ж.
Памянш.-ласк. да гара; горка 1.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)