сто́сік м., уменьш. сто́пка ж.; го́рка ж.; ки́пка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Rútsche
f -, -n скат, нахі́л, жо́лаб, го́рка; лесаспу́ск
2) разм. го́рка для ката́ння дзяце́й
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Rútschbahn
n -, -n го́рка для ката́ння [ко́ўзання]
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
стос м.
1. шта́бель;
2. стопа́ ж.; го́рка ж.; (пачка связанных предметов — ещё) ки́па ж.;
с. кніг — стопа́ (ки́па) книг;
с. бліно́ў — го́рка блино́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Кро́ўна ’цяжка, горка, бядотна’ (ТС). Да кроў (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сільві́н, ‑у, м.
Празрысты мінерал, падобны да каменнай солі, горка-салёны на смак; хлорысты калій.
[Фр. sylvine.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zjeżdżalnia
ж. горка (на дзіцячай пляцоўцы)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
hillock
[ˈhɪlək]
n.
паго́рак -ка, узго́рачак -ка m., го́рка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Рэ́ўна ’горка; слёзна’ (Сб. 1866, 191). Укр. ревно ’горка, жаласна’, польск. rzewnie ’тс’, чэш. ryvný, řevný ’тс’. Прасл. *revьnъ/*rьvьnъ < *ruti, *revǫ ’раўці, рыкаць’; магчымае развіццё семантыкі ’той, хто раве’ > ’той, хто выказвае эмоцыі’ > ’зайздросны; жаласны’ (Борысь, 534). Гл. яшчэ раўці, раўнівы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́сып ’пясчаны ўзгорак, астравок; выспа’ (Сцяц., зэльв.). Ст.-бел. высепъ, высопъ ’востраў’. Запазычанне з польск. wysep, wysyp ’тс’ (Булыка, Запазыч., 74 і наст.), апошняе да высыпаць (Нітшэ, 24). Але параўн. рус. дыял. вы́сыпок ’наносны астравок, наносная пясчаная мель’ і ўкр. ви́сип ’насыпная горка, невысокая горка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)