га́ма-апрамяне́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ма-апрамяне́нне |
| Р. |
га́ма-апрамяне́ння |
| Д. |
га́ма-апрамяне́нню |
| В. |
га́ма-апрамяне́нне |
| Т. |
га́ма-апрамяне́ннем |
| М. |
га́ма-апрамяне́нні |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
га́ма-дыяпазо́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ма-дыяпазо́н |
| Р. |
га́ма-дыяпазо́ну |
| Д. |
га́ма-дыяпазо́ну |
| В. |
га́ма-дыяпазо́н |
| Т. |
га́ма-дыяпазо́нам |
| М. |
га́ма-дыяпазо́не |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
га́ма-радыеакты́ўнасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ма-радыеакты́ўнасць |
| Р. |
га́ма-радыеакты́ўнасці |
| Д. |
га́ма-радыеакты́ўнасці |
| В. |
га́ма-радыеакты́ўнасць |
| Т. |
га́ма-радыеакты́ўнасцю |
| М. |
га́ма-радыеакты́ўнасці |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
га́ма-рэзана́нс
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ма-рэзана́нс |
| Р. |
га́ма-рэзана́нсу |
| Д. |
га́ма-рэзана́нсу |
| В. |
га́ма-рэзана́нс |
| Т. |
га́ма-рэзана́нсам |
| М. |
га́ма-рэзана́нсе |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
га́ма-глабулі́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
га́ма-глабулі́н |
| Р. |
га́ма-глабулі́ну |
| Д. |
га́ма-глабулі́ну |
| В. |
га́ма-глабулі́н |
| Т. |
га́ма-глабулі́нам |
| М. |
га́ма-глабулі́не |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
Га́ма ’гама (музыч. і да. т. п.)’ (БРС). Рус. га́мма, укр. га́ма. Крыніцай запазычання з’яўляецца франц. gamme ’тс’ або ням. Gamme < франц. У аснове тэрміна ляжыць назва грэч. літары γ (γάμμα), якая трапіла ў франц. і ням. мовы з іт. gamma. Падрабязна гл. Шанскі, 1, Г, 24–25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
га́ма-глабулі́н, -у, м.
Прэпарат бялкоў плазмы крыві, які прымяняецца як лекавы і прафілактычны сродак пры некаторых інфекцыйных захворваннях.
|| прым. га́ма-глабулі́навы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
га́ма2
(гр. gamma = трэцяя літара грэчаскага алфавіта)
1) пазасістэмная адзінка масы;
2) стотысячная доля эрстэда;
3) паказальнік на сувязь з гама-выпрамяненнем у складаных словах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
га́ма1
(фр. gamme, ад гр. gamma = трэцяя літара грэчаскага алфавіта)
1) паслядоўны рад музычных гукаў, які павышаецца або паніжаецца ў межах адной ці некалькіх актау (напр. мажорная г.);
2) перан. характар суадносін аднародных, але разнастайных па зменлівасці з’яў, якасцей (напр. г. фарбаў, г. пачуццяў).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
га́ма
(фр. gamme, ад гр. gamma = трэцяя літара грэчаскага алфавіта)
1) паслядоўны рад музычных гукаў, які павышаецца або паніжаецца ў межах актавы (напр. мажорная г., мінорная г.);
2) перан. характар суадносін аднародных, але разнастайных па зменлівасці з’яў, якасцей (напр. г. фарбаў, г. пачуццяў).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)