свяшчэннаслужы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Асоба, якая адпраўляе набажэнства і трэбы.

|| прым. свяшчэннаслужы́цельскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

цітрава́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая займаецца цітраваннем.

|| ж. цітрава́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пра́паршчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воінскае званне асобы, якая добраахвотна праходзіць службу звыш устаноўленага тэрміну, а таксама асоба, што носіць гэта званне.

2. У царскай арміі: самы малодшы афіцэрскі чын, а таксама асоба ў гэтым чыне.

|| прым. пра́паршчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

protester [prəˈtestə] n. асо́ба, яка́я выступа́е з пратэ́стам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

identity [aɪˈdentəti] n.

1. асо́ба

2. ідэнты́чнасць, то́еснасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

assignee [ˌæsaɪˈni:] n. праваперае́мнік; упаў нава́жаны, прызна́чаная асо́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

shyster [ˈʃaɪstə] n. infml цёмны дзяло́к, цёмная асо́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

генера́л, ‑а, м.

Воінскае званне або чын вышэйшага каманднага і начальніцкага саставу ў арміі. // Асоба, якая мае гэта званне.

•••

Генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай арміі; асоба, якая мела гэта званне.

Генерал арміі — самае высокае званне генералаў; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-лейтэнант — другое па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-маёр — першае (малодшае) генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-палкоўнік — трэцяе па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

[Ад лац. generalis — агульны, галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпарцёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Асоба, арганізацыя або краіна, якая імпартуе што-н.

І. нафты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

індыві́дуум, а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек як канкрэтная асоба, а таксама наогул асобны жывы арганізм, асобіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)