hull

I [hʌl]

1.

n.

1) луска́ f. (цыбу́лі), лупі́на, шалупі́на f. (бу́льбы); ску́рка, лупі́нка пло́да, мякі́на f

2) уся́кае во́нкавае по́крыва; канвэ́рт -а m.

2.

v.t.

абдзіра́ць шалупі́ньне, лупі́ну, ску́рку; абіра́ць з лупі́ны, лу́шчыць, ачышча́ць зе́рне ад мякі́ны

II [hʌl]

n.

ко́рпус карабля́; карка́с, касьця́к дырыжа́бля

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

husk

[hʌsk]

1.

n.

1) мякі́на f. (збо́жжавых і травяны́х культу́раў); луска́ f., шалупі́ньне n., абало́нка f.

2) лістава́я абго́ртка катаха́ кукуру́зы

3) сухо́е або́ бязва́ртаснае во́нкавае по́крыва

2.

v.t.

лу́шчыць, абіра́ць луску́, аблу́пліваць

to husk the corn — аблупі́ць кукуру́зу

•

- the husk of a man

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

шку́ра, -ы, мн. -ы, шкур, ж.

1. Скура з поўсцю, знешняе покрыва цела жывёл; скура з поўсцю, знятая з забітай жывёлы.

На жывым мядзведзі шкуры не купляй (прыказка). З аднаго вала дзвюх шкур не дзяруць (прыказка). Ласіная ш.

2. Пра подлага, нізкага чалавека, вымагальніка і шкурніка (разм., пагард.).

◊

Быць у чыёй-н. шку́ры — быць у чыім-н. становішчы, звычайна дрэнным, незайздросным.

Воўк у авечай шкуры — пра злога, жорсткага чалавека, які прыкінуўся лагодным.

На сваёй шкуры зведаць, адчуць што-н. — зведаць што-н. дрэннае на сабе, на сваім вопыце.

Ратаваць сваю шкуру — ратаваць сябе, не думаючы пра іншых.

Шкуру (дзве шкуры, сем шкур і пад.) драць, лупіць з каго-н. — абіраць, жорстка эксплуатаваць каго-н.

Шкуру спусціць з каго-н. — моцна збіць, караючы, а таксама наогул жорстка абысціся з кім-н., пакараць каго-н.

|| памянш. шку́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. шку́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

peel

I [pi:l]

1.

n.

шалупі́на, лупі́на f. (бу́льбы), ску́рка f. (я́блыка)

2.

v.

1) абіра́ць (шалупі́ньне бу́льбы, ара́нжыкаў, я́блыка)

2) абдзіра́ць (кару́ з дрэ́ва)

3) лу́шчыцца; абла́зіць

paint is peeling — фа́рба лу́шчыцца

My skin peeled (from sunburn) — Мая́ ску́ра абле́зла (ад зага́ру)

II [pi:l]

n.

лапа́та f. (для саджа́ньня хле́ба ў печ)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

strip

I [strɪp]

1.

v.t. stripped or (rare) stript, stripping

1) агаля́ць; разьдзява́ць дагала́

2) разьдзява́ць; здыма́ць во́пратку

3) абдзіра́ць, здыма́ць (ску́рку, кару́)

4) зьдзіра́ць; абіра́ць

to strip paper from a wall — зьдзіра́ць шпале́ры са сьцяны́

to strip fruit from a tree — абіра́ць садавіну́ з дрэ́ва

5) пустошыць

to strip a house of its furniture — вы́несьці з до́му мэ́блю

6) рабава́ць, абкрада́ць; забіра́ць

Thieves stripped the house of everything valuable — Зло́дзеі забра́лі з до́му ўсё кашто́ўнае

7) выдо́йваць каро́ву дачы́ста (не пакі́нуць малака́)

•

- strip of

II [strɪp]

n.

1) паласа́, пало́ска f. (ткані́ны, папе́ры, мэта́лу)

2) шнур, пало́ска (по́ля); паласа́ (ле́су, бало́та)

3) узьлётна-паса́дачная паласа́ (для самалётаў)

4) паласа́ (у газэ́це)

a comic strip — паласа́ ко́міксаў (у газэ́це)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bleed [bli:d] v.

1. крыва́віць, сцяка́ць крывёю; праліва́ць кроў (у бітве);

bleed to death паме́рці ад стра́ты крыві́

2.infml вымага́ць гро́шы. His ex-wife is bleeding him for every penny he has. Яго былая жонка вымантачвае ў яго кожную капейку.

3. паво́лі спуска́ць ваду́; выпуска́ць паве́тра

4. абліва́цца крывёю, перажыва́ць, шкадава́ць;

My heart is bleeding for him. Маё сэрца абліваецца крывёю за яго.

♦

bleed smb. dry спусто́шваць, выка́чваць усе́ гро́шы з каго́-н., абіра́ць каго́-н. да ні́ткі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

я́блык, ‑а; Р мн. ‑аў; м.

Сакавіты плод яблыні, звычайна акруглай формы. Летні сорт яблыкаў. Кісла-салодкі яблык. Абіраць яблыкі. □ У кош паклалі яшчэ і яблыкаў, наогул рознай садавіны. І ў выніку — атрымаўся вялізны, прыгожы тэатральны нацюрморт. Сабалеўскі. [Сусед] узяў антонаўку, зноў пакруціў яе ў руках, удыхнуў пяшчотны пах і зноў паклаў яблык на столік. Васілевіч. Па кветках яблыкаў не лічаць. Прыказка. Яблык ад яблыні далёка не падае. Прыказка.

•••

Адамаў яблык — цвёрды выступ на горле мужчыны; кадык.

Вочны яблык — шарападобнае цела вока.

Збіць (зрэзаць) на горкі яблык гл. збіць.

У яблыкі — з цёмнымі круглымі плямамі на поўсці (пра коней). Пярэдні ехаў Іван Боганчык на сівым у яблыкі жарабку. Пташнікаў.

Яблык разладу (кніжн.) — прычына, прадмет спрэчкі, сваркі, разладу (паводле старажытнага грэчаскага міфа аб спрэчцы багінь Геры, Афіны і Афрадзіты з-за таго, каму з іх павінен належаць яблык з надпісам «найпрыгажэйшай»).

Яблыку няма дзе ўпасці гл. упасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

струга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што і без дап.

1. Зразаць тонкі слой з паверхні драўніны, металу і пад. рэжучым інструментам. Вадзік сядзеў у кутку, стругаў ножыкам дошку. Гамолка. Цэлае лета Арцём стругаў кару і настругаў сто пяцьдзесят рублёў. Пянкрат. Сваім разцом люблю я Стругаць тугую сталь, За змену адшліфую Я не адну дэталь. Русак. Рабочыя разышліся па месцах і прыняліся хто наразаць, хто тачыць, хто шліфаваць, хто стругаць, хто вастрыць на наждаку разцы ды зубцы. Гартны. [Ляснік] заўзята стругаў арэхавы кій і нібы забыўся на хлопчыкаў. Паўлаў. // Вырабляць што‑н., апрацоўваючы драўніну, метал такім чынам. Занятак быў не дужа споры, Гарэлі пальцы ад ляза, Ды дзед стругаў упарта корань, Унуку лыжку выразаў. Чарняўскі.

2. Рэзаць, наразаць пры дапамозе якой‑н. прылады (нажа і пад.) тонкія вузкія палоскі, кавалкі. Стругаць бульбу саломкаю. □ Надзя рэзала буракі, відаць, карове на падкормку... — Навошта ты буракі стругаеш? — спытаў яе дзед. — Што, бацвінне карове кепска? Мыслівец.

3. Абл. Абіраць (бульбу і пад.). Маня сядзела на парозе варывенькі, стругала бульбу. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

shell

[ʃel]

1.

n.

1)

а) ра́кавінка f. (сьлімака́, ву́стрыцы)

б) па́нцыр -а m. (ра́ка, кра́ба, чарапа́хі)

2) шкарлу́піна f. (арэ́ха, я́йка)

3) гільза патро́на, патро́н -а m.

4) снара́д -а m., грана́та f.

2.

v.t.

1) лу́шчыць (струкі́ гаро́ху, арэ́хі)

2) абіра́ць (зе́рне кукуру́зы)

to shell grain (in a mill) — шатрава́ць жы́та (у млыне́).

3) абстрэ́льваць (снара́дамі)

The enemy shelled the town — Во́раг абстрэ́льваў го́рад артылеры́йскім агнём

•

- shell out

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ру́жа 1 ’дэкаратыўная расліна Rosa L.’ (ТСБМ; Ласт.), ’шыпшына’ (Кіс.), ’лілія’ (Сл. ПЗБ, ТС). Укр. дыял. ру́жа, польск. ruża, чэш. růže, славац. ruža, серб.-харв. ру́жа, макед. роза, ружа. Запазычанне, параўн. ст.-польск. róża, ruża < ст.-чэш. ruože < лац. rose або с.-в.-ням. rôse (Фасмер, 3, 493). Гл. таксама рожа 1.

Ру́жа 2 ’суша’ (Касп.). Паводле Анікіна, роднаснымі да гэтага слова з’яўляюцца рус. ру́жа ’сухое галлё, галіна высахлага дрэва’, ружь ’знешнасць; вобраз; выгляд; аблічча’, ру́жа ’прасвет; вонкавы бок’, славен. rȗž ’шалупінне; стручок’, rúžiti ’чысціць; абіраць, здымаць шалупінне; лушчыць’. Прасл. *ruža < з (< *rugja) ’суша, сцягнутая тугая, моцная, цвёрдая зямля’ < і.-е. *reu‑g‑ ’рваць, драць, цягнуць’. З індаеўрапейскіх паралеляў прыводзяцца літ. ráugti ’квасіць’, лат. raûgt ’заквашваць’, raûdzêt ’квасіць’, літ. ráugas ’закваска’, лат. raûgs ’тс’, прус. raugus ’кіндзюк’, літ. rū́gti ’кіснуць’, лат. rûgt ’брадзіць’ і інш. Прычым значэнне ’кіслы’ асэнсоўваецца, з аднаго боку, як ’які сцягвае, зводзіць рот (непрыемным смакам)’, параўн. лат. tik skābs, ka savęlk muti ’такі кіслы, што зводзіць рот’, savìlktiês ’збягацца, скісаць’, грэч. στύφω ’сцягваць; мець даўкі смак’. З іншага боку, ’кіслы’ асэнсоўваюць як ’які сцягнуўся; які загусцеў’, параўн. ст.-ісл. þēttr ’густы’, ісл. þētti ’кіслае малако’, сяр.-ісл. tēcht ’кіслы’ — усе яны з і.-е. *ten‑k‑ ’збягацца, скісаць’. Такім чынам, значэнне ’суша’ матывуецца тым, што суша часта называецца па прыкмеце ’цвёрды; моцны’ (у адрозненне ад балота), параўн. ням. Festland ’мацярык, кантынент, суша’ з festes Land ’цвёрдая зямля’. (Анікін, Этимология–1982, 70–78). Гл. таксама Макоўскі, Мир сл. и знач., 104 (дапускаецца сувязь з літ. reñgti ’рыхтаваць, уладкоўваць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)