Блонь ’брушная плява’ (Нас.). Рус. блона ’абалонка, паслед’. Параўн. ст.-бел. блонка ’абалонка, плеўка’. Запазычанне з польск. błona ’абалонка, плява, плеўка’. Фасмер, 1, 176. Гл. яшчэ бало́нкі (там і іншая літ-ра).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шалупі́на, -ы, ж.

1. Вонкавая мяккая прыродная абалонка (плода, бульбы і пад.); скурка.

Абдзерці шалупіну з бульбіны.

2. мн. -ы, -пін. Адходы пасля ачысткі пладоў, бульбы.

Збіраць шалупіны на корм свінням.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

tęczówka

ж. анат. радужная абалонка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ка́псула, ‑ы, ж.

1. Тонкая абалонка або сумка, якая абвалаквае розныя органы, а таксама і паталагічныя ўтварэнні ў арганізме.

2. Абалонка для вадкіх або парашкападобных лякарстваў, якая прыгатаўляецца з крухмалу, жэлаціну і лёгка раствараецца ў арганізме.

3. Герметычная кабіна, камера. // Спускаемы касмічны апарат.

[Ад лац. capsula — каробачка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кан’юнкты́ва, ‑ы, ж.

Слізістая абалонка вока, якая пакрывае ўнутраную паверхню павек і пярэднюю частку вочнага яблыка.

[Ад лац. conjunctivus — злучальны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насе́нніца, ‑ы, ж.

1. Абалонка, у якой змяшчаецца насенне.

2. Жан. да насеннік (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

blastoderm

[ˈblæstədɜ:rm]

n., Biol.

заро́дкавая абало́нка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

клятча́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Арганічнае рэчыва, з якога складаецца абалонка клетак расліны.

2. Рыхлая падскурная злучальная тканка ў арганізме чалавека і жывёлы.

|| прым. клятча́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

гідрасфе́ра, ‑ы, ж.

Водная несуцэльная абалонка Зямлі, якая складаецца з акіянаў, мораў, рэк, азёр і грунтовых вод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пле́ўра, ‑ы, ж.

Абалонка, якая пакрывае лёгкія і сценкі грудной поласці ў вышэйшых хрыбетных жывёл і чалавека.

[Грэч. pleurā — бок, рабро.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)