архео́рніс
(ад гр. arche = пачатак + ornis = птушка)
разнавіднасць археаптэрыкса, якую раней лічылі самастойным родам старажытных птушак
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
інды́к
(польск. indyk, ад лац. indicus = індыйскі)
вялікая свойская птушка атрада курыных, якая гадуецца на мяса.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
паўлі́н
(ад лац. pavo)
вялікая паўднёваазіяцкая птушка сям. фазанавых са стракатым апярэннем і доўгім веерападобным хвастом.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
-птэр
(гр. pteron = крыло)
другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццям «птушка», «насякомае», «лятальны апарат».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
каралёк, ‑лька, м.
1. Разм. Кароль невялікай манархічнай дзяржавы.
2. Невялікая лясная птушка атрада вераб’іных з шаравата-зялёным пер’ем і аранжавым або жоўтым цемем.
3. Сорт апельсіна з чырвонай мякаццю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кні́гаўка ’кнігаўка, птушка сямейства сяўцоў’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Шат.). Гл. кніга 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
верабе́й, -б’я́, мн. -б’і́, -б’ёў, м.
Невялікая птушка атрада вераб’іных з карычнева-шэрым апярэннем, якая жыве пераважна паблізу чалавека.
◊
Стрэляны або стары верабей — вопытны, бывалы чалавек.
|| памянш. верабе́йка, -і, мн. -і, -аў, м.
|| прым. вераб’і́ны, -ая, -ае.
Вераб’іная ноч (кароткая летняя ноч, а таксама ноч з бесперапыннай навальніцай і зарніцамі).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пы́рхаць I несов. порха́ть;
пту́шка ~хае — пти́чка порха́ет
пы́рхаць II несов., прям., перен. фы́ркать;
ко́ні ~хаюць — ло́шади фы́ркают;
п. ад сме́ху — фы́ркать от сме́ха
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ке́нар ’канарэйка-самец’ (ТСБМ). Да канарэйка (а > е пад націскам) ’птушка з Канарскіх астравоў’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пэ́кун ’бакас, Capelia gallinago’ (ЛА, 1), ткач ’начная птушка “баран”’ (Дразд.). Гл. пекун (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)