свісту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Той, хто любіць свістаць.
2. перан. Чалавек, які многа гаворыць, а робіць мала, які несур’ёзна адносіцца да справы; балбатун.
|| ж. свісту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыго́ства, ‑а, н.
Прыгажосць, прываблівасць. Дзюбастая птушка хваліла прыгоства свайго жытла на свеце не зусім далікатным голасам. Чорны. І не таму, што ў ім [Вільнюсе] прыгоства многа. Што многа помнікаў далёкіх год, — Мы не сустрэлі там мілей нічога, Чым жыхары цудоўныя яго. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
го́рна,
Разм.
1. Прысл. да горны 2.
2. безас. у знач. вык. Пра цяжкі прыгнечаны стан, у якім знаходзіцца хто‑н., перажываючы гора. І было самотна, надта было горна, Было многа крыўды, было многа слёз. Гурло. Пачынаюць думкі грызці — сумна, горна. Дзяргай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Насэ́нтарыць ’накласці, напакаваць надта многа’ (Сцяц., Сцяшк. Сл.). Няясна; магчыма, іранічнае ўтварэнне ад выдуманага кораня з «польскай» назалізацыяй.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Неспато́льна ’надта, вельмі’ (Сцяшк.). Відаць, да пато́ля ’непрыемнасць, скруха’ (гл.), як стра́шна ’вельмі, многа’ ад страх і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аб’е́зд, -ду м., в разн. знач. объе́зд;
а. знаёмых — объе́зд знако́мых;
па даро́зе мно́га ~даў — по доро́ге мно́го объе́здов
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мнагава́та, прысл.
Даволі многа; больш, чым патрэбна. Ніне не хацелася хваліцца сваімі адзнакамі: мнагавата троек. Нядзведскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мнагавёрсты, ‑ая, ‑ае.
Які цягнецца на многа вёрст. Беларусь ты мнагавёрстая, Як ты люба дзетвары! Астрэйка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
награ́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., чаго.
Прысвоіць грабяжом многа чаго‑н. Награбіць рознага дабра. Награбіць грошай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павыпіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Выпілаваць у многіх месцах, выпілаваць многа чаго‑н. Павыпілоўваць рамкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)