magnetize

[ˈmægnətaɪz]

1.

v.t.

1) намагні́чваць

2) прыця́гваць каго́; мець уплы́ў на каго́

3) гіпнатызава́ць

2.

v.i.

намагні́чвацца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Áuswirkung

f -, -en уздзе́янне; вы́нік, уплыў

zur ~ kómmen* — уплыва́ць, мець вы́нікам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

autorisíeren

vt упаўнава́жваць; аўтарызава́ць

autorisíert zur Únterschrift sein — мець пра́ва по́дпісу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

vorwég

adv

1) напе́рад

2) ране́й, адра́зу, за́гадзя

~ háben — мець перава́гу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

wáhlmündig

a той, хто дасягну́ў адпаве́днага ўзро́сту, каб мець пра́ва выбіра́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

áusgerüstet

a узбро́ены, асна́шчаны

~ sein (mit D) — вайск. мець на ўзбрае́нні

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Wúnschzettel

m -s, - спіс падару́нкаў (якія хочуць мець дзеці перад Калядамі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

грані́чыць, ‑чыць; незак., з чым.

1. Быць сумежным па тэрыторыі, мець агульную граніцу. СССР гранічыць з Польшчай.

2. перан. Быць блізкім да чаго‑н., амаль супадаць з чым‑н. Ва ўсёй істоце чорнага чалавека за сталом з явілася на момант нешта такое, што гранічыць з уздымам нявінна-дзіцячага захаплення. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтарытэ́т, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Агульнапрызнанае значэнне, уплыў. Карыстацца аўтарытэтам.. Падарваць аўтарытэт. Мець аўтарытэт. □ Аўтарытэт Маркі Балука высока стаяў у вачах тутэйшых партызан. Колас.

2. ‑а. Асоба, якая карыстаецца заслужанай павагай, мае ўплыў. [Русаковіч:] — Але другі аўтарытэт так заваліць дарогу да добрай справы, што цераз яго і не пералезеш. Крапіва.

[Ням. Autorität з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дра́пацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Мець прывычку драпаць. [Ленка] ужо ўмела смяяцца, хапаць за валасы, за нос, драпацца. Шамякін. // Тое, што і драпаць ​1. Лапкі драпаліся, на твар наліпала павуцінне, за каўнер сыпалася ігліца. М. Ткачоў.

2. Скрэбці, драпаць па чым‑н. з мэтай пранікнуць куды‑н. Сабака драпаецца ў дзверы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)