завэ́ндзіць, ‑вэнджу, ‑вэндзіш, ‑вэндзіць; зак., што.

Акурыць дымам мяса, рыбу і пад., каб зрабіць іх прыгоднымі для захоўвання і надаць спецыфічны смак. Завэндзіць кумпякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заканада́вец, ‑даўца, м.

1. Той, хто ўкладае законы.

2. перан. Той, хто аказвае ўплыў на ўстанаўленне норм грамадскіх паводзін, моды і пад. Заканадавец мод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закля́клы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Анямелы, здранцвелы (пра рукі, ногі і пад.). Старшыня прысеў паміж Мікодымам і Параскаю, працягнуў чырвоныя закляклыя рукі да грубкі. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́ма-выпрамяне́нне, ‑я, н.

Спец. Караткахвалевае электрамагнітнае выпрамяненне, якое ўзнікае пры распадах радыеактыўных ядраў, элементарных часціц пры іх ператварэннях у другія часціцы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гасі́льнік, ‑а, м.

1. Назва розных прыстасаванняў для гашэння агню, святла і пад.

2. Прыстасаванне для аслаблення або ліквідацыі дзеяння чаго‑н. Гасільнік хістанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глаўк, ‑а, м.

Орган кіравання ў міністэрствах, ведамствах і пад., якому падпарадкоўваюцца прадпрыемствы адной галіны прамысловасці адпаведнага міністэрства або прадпрыемствы і ўстановы пэўнага раёна.

[Скарачэнне рускіх слоў: главный комитет (галоўны камітэт).]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гужы́шча, ‑а, н.

Абл. Вяроўка (для звязвання, прывязвання чаго‑н. і пад.), вужышча. [Касцы] ходзяць цэлым натоўпам размерваць сенажаці — з гужышчам ці доўгім сажнем. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

друз, ‑у, м.

Маса з бітага камення, цэглы, шкла і пад. Цагляны друз. □ Дззз — жаласна зазвінела аконнае шкло і раптам сыпанулася звонкім друзам. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адсмакта́ць, ‑смакчу, ‑смокчаш, ‑смокча; зак., што і чаго.

1. Смокчучы, адпіць чаго‑н.

2. Выдаліць вадкасць або газ якім‑н. прыстасаваннем, помпай і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запы́ханы, ‑ая, ‑ае.

Змораны, з цяжкім шумным дыханнем (ад шпаркай хады, бегу і пад.). Калі збіраліся ўжо садзіцца на вазы, з’явілася запыханая Анежка. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)