імунаглабулі́ны
(ад імуна- + глабуліны)
складаныя бялкі з групы глікапратэідаў, якія змяшчаюцца ў сываратцы крыві пазваночных жывёл і чалавека і ўдзельнічаюць у стварэнні імунітэту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
камфе́н
(ад камфара)
вуглевадарод з групы тэрпенаў, бясколернае крышталічнае рэчыва з пахам камфары, якое змяшчаецца ў эфірных алеях, шкіпінары; выкарыстоўваецца для атрымання камфары.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
лейшмані́я
[н.-лац. leishmania, ад англ. Leishman = прозвішча англ. урача (1865—1926)]
прасцейшае групы трыпанасомаў, якое паразітуе ў арганізме чалавека і некаторых жывёл.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
натралі́т
(ад натрый + -літ)
мінерал, складаны водазмяшчальны алюмасілікат натрыю з групы цэалітаў сустракаецца ў вулканічных пародах як прадукт змянення нефеліну і палявых шпатаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
нікацінамі́д
(ад нікацін + амід)
вітамін групы В, які ўваходзіць у склад акісляльна-ўзнаўленчых ферментаў, змяшчаецца ў малацэ, бульбе, хлебе, мясе, рыбе і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
тэтрацыклі́н
(ад тэтра- + гр. kyklos = абвод, кола)
лекавы сродак з групы антыбіётыкаў, які ўжываецца пры запаленні лёгкіх, дызентэрыі, коклюшы, бруцэлёзе і іншых хваробах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
генафо́нд
(ад гр. genos = род + лац. fundus = аснова)
1) сукупнасць генаў адной папуляцыі арганізмаў;
2) сукупнасць якіх-н. якасцей, уласцівасцей грамадскай групы, грамадства (напр. інтэлектуальны г. нацыі).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
пагро́м, ‑у, м.
1. Разарэнне чаго‑н., разгром. Мацей са сваёй хэўрай за паўгадзіны зрабіў у Перцавай хаце сапраўдны пагром. Дамашэвіч. З усмешкай пазіраючы на партызанскіх дактароў, .. [камандзір] пачынаў расказваць, як [лісіца] не раз учыняла пагром на кухні санчасці. Няхай.
2. Рэакцыйна-шавіністычнае выступленне супроць якой‑н. нацыянальнай групы насельніцтва, якое суправаджаецца грабяжом маёмасці і масавымі забойствамі. У.. [мястэчку Турцы] у кастрычніку 1941 года адбыўся першы ў Баранавіцкай вобласці яўрэйскі пагром. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нара́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
1. Афіцыйнае пасяджэнне, якое робіцца з мэтай абмеркаваць якія‑н. пытанні. Вытворчая нарада. Міжнародная нарада. Нарада камандзіраў. □ Кіраўнікі чыгуначнай партарганізацыі сабраліся на нараду. Новікаў. // Удзельнікі такога пасяджэння. Узняўся тлум, загаварылі ўсе разам, ажывіліся мужчыны, нарада разбілася на групы. Дуброўскі.
2. Сумеснае абмеркаванне якога‑н. пытання. Сямейная нарада. □ [Дзеці] аб нечым шушукаліся ў калідоры. Відаць было, што ў іх ідзе нейкая сур’ёзная нарада. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ары́йцы, ‑аў; адз. арыец, арыйца, м.; арыйка, ‑і, ДМ арыйцы; мн. арыйкі, арыек; ж.
1. Народы і плямёны, што гаварылі на індаіранскіх мовах, у адрозненне ад суседніх заваяваных імі народаў. У буржуазнай этнаграфіі і антрапалогіі — назва індыйцаў, іранцаў і іншых народаў, якія гавораць на мовах усходняй групы індаеўрапейскіх моў, перанесена пазней на ўсе народы, якія размаўляюць на індаеўрапейскіх мовах.
2. У расісцкай нямецкай літаратуры — прадстаўнік «вышэйшай», нямецкай расы.
[Ад санскр. arya — высакароднага.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)