Ву́льлей ’вулей’ (Мядзв.), Відаць, кантамінацыя вулле́ ’тс’ і ву́лей ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вурвалле ’пласт зямлі’ (КТС). Відаць, да урва́ць, вы́рваць, гл. ву́рвалак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́бушаваць ’выкінуць’ (Жд., 3). Відаць, да бушаваць ’шумець, энергічна рабіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Відрына ’адрына’ (ельск., Мат. Гом.). Запазычана, відаць, з укр. *відрына.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Набры́нуць ’набрысці, трапіць’ (ТС). Відаць, кантамінацыя: набрысціу, нарынуць ’натрапіць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Паўтре́хваць ’патраціць’ (івац., Сл. ПЗБ). Відаць, з рус. повытряхивать ’павытрэсваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пе́цік ’дзіцячы пеню’ (Нас.). Відаць, памянш. да лятух ’тс’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Та́мкаць ’размаўляць павольна, паціху’ (Юрч. Вытв.). Няясна; відаць, гукапераймальнага паходжання.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тры́ньдзяўка ‘слабавольны, легкадумны чалавек’ (Руб.). Відаць, да тры́ньдзець, гл. трындзець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

źle

дрэнна, кепска, блага;

źle pracować — дрэнна працаваць;

źle z kim postąpić — дрэнна абысціся з кім;

źle się czuć — дрэнна адчуваць сябе;

źle mu z oczu patrzy — па вачах відаць, што ён задумаў нешта дрэннае

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)