Verbum

пахвалі́ць гл. хваліць.

пахвальба́, -ы́, ж. (разм.).

1. Выхвалянне сваімі справамі, учынкамі і пад., самахвальства.

2. Тое, што і пахвала.

пахва́льны, -ая, -ае.

1. Які заслугоўвае пахвалы.

Пахвальнае імкненне.

2. Які змяшчае пахвалу.

Пахвальныя словы.

Пахвальная грамата (за выдатныя поспехі і паводзіны).

пахваля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; незак. (разм.).

Хваліцца, выхваляцца.

Пахваляецца, што ўсіх адужае.

пахварэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Стаць хворымі — пра ўсіх, многіх.

Дзеці пахварэлі.

2. Хварэць некаторы час.

Давялося месяц п.

пахвата́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., каго-што.

Тое, што і пахапаць.

пахві́на, -ы, мн. -ы, -він, ж.

Месца паміж бядром і ніжняй часткай жывата.

Баліць у пахвіне.

|| прым. пахві́нны, -ая, -ае.

пахво́рваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Час ад часу хварэць, недамагаць.

Бабуля пачала п.

пахі́л, -у, мн. -ы, -аў, м.

Пакатая паверхня чаго-н., схіл, нахіл.

|| прым. пахі́льны, -ая, -ае.

пахілі́цца, -хілю́ся, -хі́лішся, -хі́ліцца; зак.

1. Нахіліцца, нагнуцца.

П. над ложкам хворага.

2. Пакасіцца, нахіліцца ўбок.

Слуп пахіліўся.