Verbum

манціро́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па манціроўцы; мантажнік.

|| ж. манціро́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

маньчжу́ры, -аў, адз. -жу́р, -а, м.

Народ, які жыве ў Маньчжурыі.

|| ж. маньчжу́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. маньчжу́рскі, -ая, -ае.

манья́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, апантаны маніяй.

|| ж. манья́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. манья́цкі, -ая, -ае.

манья́цтва, -а, н.

Хваравітае захапленне якой-н. ідэяй, уласцівае маньяку.

маню́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ні́юцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ню́к (разм.).

Той, хто маніць, не кажа праўду; хлус, ілгун.

мапе́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Лёгкі матацыкл з педальным прыводам.

|| прым. мапе́дны, -ая, -ае.

ма́ра, -ы, мн. -ы, мар, ж.

1. Тое, што створана ўяўленнем, фантазіяй.

Прыгожыя мары.

2. Прадмет жаданняў, імкненняў.

М. ўсяго жыцця.

3. Аб чым-н. незвычайна прыгожым; вышэйшая ацэнка чаго-н. (разм.).

Не туфлі, а м.

марабу́, нескл., м.

Вялікая трапічная птушка сямейства буслоў з тоўстай дзюбай і галавой без пер’я.

маравы́, -а́я, -о́е.

Які мае адносіны да мору, выклікае вялікую смяротнасць.

Маравая пошасць.

марадзёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто грабіць забітых і раненых на полі бою і займаецца грабяжом насельніцтва ў месцах катастроф.

Барацьба з марадзёрамі.

2. перан. Гандляр-спекулянт, які прадае што-н. па непамерна высокіх цэнах (разм.).

|| ж. марадзёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. марадзёрскі, -ая, -ае.