nieść się

незак.

1. несціся; імчацца;

2. разносіцца; распаўсюджвацца;

3. несціся (пра птушак);

kura się niesie — курыца нясецца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

nosić

незак.

1. насіць;

2. насіць (пра вопратку); мець на сабе;

3. характарызавацца;

4. несці ў сабе; утрымліваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

szmatka

szmatk|a

ж.

1. анучка; шматок; абрэзак; акрамосак;

2. часцей мн.~i іран. (пра вопратку) анучы, шмоткі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przybrać

зак.

1. прыняць;

przybrać pozę — прыняць позу;

2. усынавіць; удачарыць;

3. упрыгожыць;

4. (пра ваду) прыбыць, прыбавіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

człek

м.

1. чалавек;

2. разм. я (пра сябе);

człek by coś zjadł — я б чаго-небудзь з’еў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

czystość

ж.

1. чысціня, чыстата;

2. нявіннасць; устрыманасць; цнатлівасць;

ślubować czystość — даваць зарок устрымання (пра манахаў, манашак, ксяндзоў)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ćwierkać

ćwierka|ć

незак. цырыкаць, цвыркаць, шчабятаць, стракатаць;

o tym wróble ~ją na dachu — пра гэта ўсе ведаюць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Лусь! — гук пры расколванні, ламанні чаго-небудзь (Нас., Растарг.; мсцісл., Нар. лекс.), паст. лоп! (Сл. ПЗБ), ’пра хруст яйка, пра біццё па галаве, па лбе’ (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Прасл. lusъ! (Слаўскі, 5, 354–355; Смаль-Стоцкі, Приміт., 164). Аўтары БЕР (3, 523) дапускаюць другаснасць узнікнення выклічніка з прасл. luskati > лу́скаць 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пухо́вы 1 ’зроблены з пуху’ (ТСБМ, Бяльк.). Ад пух ’падшэрстак, ворс, дробнае пер’е’.

Пухо́вы 2 ’неправеяны, неачышчаны, з мякінай’: пуховая мука, хлеб пуховы (Арх. Федар., Жд. 2), ст.-бел. пуховый ’тс’, рус. пухо́вый ’перамолаты разам з мякінай (пра муку); пышны, рыхлы і лёгкі (пра хлеб)’. Ад пух ’мякіна, адходы пры веянні, паланні’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Руне́ць ’узыходзячы, зелянець (звычайна пра азімыя пасевы)’ (ТСБМ), ’цвісці (пра дрэва)’ (ст.-дар., Нар. сл.), руні́цца ’усходзіць, зелянець’ (ТС). Адсубстантыўны дзеяслоў ад рунь (гл.). Сюды ж, відаць, руно́ ’хвароба жывёлы’, параўн.: “калі вясной рунела елка і сасна, дабытак западаў на асаблівую хваробу, “руно”, ад якой не было ратунку” (беласт., Ніва, 1975, 19 касір.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)