атэста́цыя, ‑і,
1.
2. Ацэнка, водгук, характарыстыка, якая даецца каму‑, чаму‑н.
[Лац. attestatio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
атэста́цыя, ‑і,
1.
2. Ацэнка, водгук, характарыстыка, якая даецца каму‑, чаму‑н.
[Лац. attestatio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
азарэ́нне, ‑я,
1.
2. Нечаканае праясненне свядомасці, разумення чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адда́ча, ‑ы,
1.
2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абціра́нне, ‑я,
1.
2. Лячэбна-прафілактычная працэдура, пры якой цела абціраецца тканінай, змочанай у якую‑н. вадкасць, а потым расціраецца да пачырванення скуры.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наба́ўка, ‑і,
1.
2. Тое, што набаўлена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падмалёўка, ‑і,
1.
2. У жывапісе — падрыхтоўчая стадыя работы над карцінай; слой фарбы, які наносіцца на палатно пасля папярэдняй пропісі для перадачы светаценю, аб’ёмнасці фігур і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пако́ўка 1, ‑і,
пако́ўка 2, ‑і,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перавя́зка, ‑і,
1.
2. Тое, чым перавязана рана, хворае месца; павязка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́дзвіг, ‑у,
Гераічны, самаадданы ўчынак; важнае па свайму значэнню
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прапа́жа, ‑ы,
1.
2. Тое, што прапала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)