аксіпралі́н

(ад аксі- + пралін)

арганічнае рэчыва з групы амінакіслот, якое ўваходзіць у склад бялкоў раслінных і жывёльных арганізмаў, напр. у жэлацін, казеін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

арыстакра́тыя

(гр. aristokratia)

1) вышэйшае саслоўе пануючага класа, дваранства, радавітая знаць;

2) перан. прывілеяваная частка якой-н. сацыяльнай групы (напр. фінансавая а.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

біяфенало́гія

(ад бія- + феналогія)

навука аб перыядычных з’явах у жыцці пэўнай групы або нават аднаго віду арганізмаў, звязаных са зменамі пораў года.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гіберэлі́ны

(ад лац. gibberella = назва грыба, які паразітуе на рысе)

гармоны з групы дытэрпеноідных кіслот, якія стымулююць рост і паскараюць квітненне раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

глаўкафа́н

(ад гр. glaukos = блакітна-зялёны + phaino = паказваюся)

мінерал класа сілікатаў, групы амфіболаў цёмна-сіняга колеру, які трапляецца пераважна ў метамарфізаваных сланцах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

жадэі́т

(фр. jadeite)

мінерал, які належыць да групы манаклінных піраксенаў, сілікат натрыю і алюмінію зялёнага, белага ці карычневага колеру; каштоўны вырабны камень.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэгіяна́льны

(лац. regionalis = абласны)

які адносіцца да пэўнай мясцовасці — рэгіёна, краіны, групы краін (напр. р-ае пагадненне, р-ая нарада, р. слоўнік).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тарберні́т

[ад шв. Torbern Olaf Bergman = прозвішча шв. хіміка (памёр у 1784 г.)]

мінерал групы уранавых слюдак ізумрудна-зялёнага колеру; руда урану.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фенако́д

(ад гр. phenaks, -akos = падманшчык + odus = зуб)

млекакормячая капытная жывёла з групы кандылятраў, знешне падобная на драпежніка, якая жыла ў палеагене.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цэлабіёза

[ад цэлю(лоза) + гр. bios = жыццё]

вуглявод з групы дыцукрыдаў, які змяшчаецца ў соку некаторых дрэў; з’яўляецца асноўнай структурнай адзінкай цэлюлозы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)