1. Поласць, якая ўтвараецца ў органах цела ў выніку разбурэння арганічнай тканкі хваробай. Каверны ў лёгкіх.
2. Пустата, поласць у горнай народзе.
[Лац. caverna.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мазжачо́к, ‑чка, м.
Аддзел галаўнога мозга, які знаходзіцца ў патылічнай частцы чэрапа пад вялікім мозгам і ўдзельнічае пераважна ў рэгуляцыі раўнавагі цела і каардынацыі рухаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паўсо́н, ‑сну, м.
Стан, блізкі да сну; дрымота. Стомленасць працінае ўсё цела, пот залівае спіну. Усё плыве нібыта ў тумане ці ў паўсне...С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прастыту́цыя, ‑і, ж.
1. У эксплуататарскім грамадстве — продаж свайго цела (галоўным чынам жанчынамі) з мэтай набыць сродкі для існавання.
2.перан. Прадажнасць, беспрынцыповасць. Палітычная прастытуцыя.
[Ад лац. prostitutio — апаганенне, абняслаўленне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэ́ніска, ‑і, ДМ ‑нісцы; Рмн. ‑сак; ж.
Сарочка з кароткімі рукавамі, звычайна трыкатажная. [Рамір] быў у бэзавай тэнісцы, якая прыгожа аблягала цела гімнаста.Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цеплаправо́днасць, ‑і, ж.
Спец. Перанос энергіі ад больш пагрэтых участкаў цела да менш нагрэтых у выніку цеплавога руху і ўзаемадзеяння мікрачасцінак. Цеплаправоднасць металу. Каэфіцыент цеплаправоднасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экстэр’е́р, ‑у, м.
Знешні выгляд і склад цела жывёл. Пірат [сабака] рос не якім-небудзь дварняком, а на рэдкасць разумным англа-русам з выдатным экстэр’ерам.Карамазаў.
[Фр. extérieur.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ínhaltsbestimmung
f -, -en
1) выяўле́нне [вызначэ́нне] зме́сту (кнігі, рэчыва і г.д.)
2) матэм. вылічэ́нне пло́шчы, аб’ёму (цела)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Натрудзі́ць ’стаміць, давесці да хваравітасці’ (Сл. ПЗБ), ’патрывожыць, натаміць і без таго стомленыя ці хворыя часткі цела; прычыніць боль, муку таму, хто нямоглы, хваравіты’ (Нас., Гарэц.), ’навярэдзіць’ (Некр., ТС). Гл. труд, трудзі́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
АЎТАЭЛЕКТРО́ННАЯ ЭМІ́СІЯ,
выхад электронаў з металу (або паўправадніка) пад уздзеяннем моцнага эл. поля. Адбываецца з паверхні цела, якая адыгрывае ролю катода. Тлумачыцца на аснове тунэльнага эфекту і зоннай тэорыі цвёрдага цела. Пры павелічэнні вонкавага эл. поля змяншаецца патэнцыяльны бар’ер, большае імавернасць тунэльнага выхаду электронаў з цела, г. зн. павялічваецца колькасць выпрамененых электронаў. Шчыльнасць току аўтаэлектроннай эмісіі j=с1E2exp(-c2/E), дзе E — напружанасць эл. поля, c1 і c2 — канстанты,якія залежаць ад матэрыялу катода. На аўтаэлектроннай эмісіі заснавана дзеянне розных прылад і прыстасаванняў (халодных катодаў, тунэльных дыёдаў і інш.).