укра́іна Краіна, край, вобласць, якая знаходзіцца каля мяжы або за межамі айчыны (Нас.); пагранічнае месца (Нас. АУ). Тое ж укра́йна (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
affluence
[ˈæfluəns]
n.
1) бага́цьце n.; даста́так -ку m., даста́ча f.
a country of great affluence — ве́льмі бага́ты край
2) вялі́кая ко́лькасьць, мно́ства n.
winter with its affluence of snows — зіма́ зь вялі́кімі сьняга́мі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
edge1 [edʒ] n.
1. край, беражо́к;
the edge of a forest узле́сак;
at the water’s edge ля са́май вады́
2. лязо́; вастрыё;
The knife has a very sharp edge. У нажа вельмі вострае лязо.
♦
have an edge on/over smb./smth. мець перава́гу над кім-н./чым-н.;
on edge нерво́вы; у нерво́вым ста́не
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Kíppe
f -, -n
1) край, кант, вастрыё
auf der ~ sein — быць няўсто́йлівым; быць у небяспе́цы
2) разм. аку́рак
3) тэх. самазва́л
4) пад’ём разгі́бам (гімнастыка)
5) арэ́лі
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Grénze
f -, -n
1) грані́ца, мяжа́, рубе́ж
die ~ überschréiten* — перайсці́ грані́цу [мяжу́]
die ~ verlétzen — пару́шыць грані́цу [мяжу́]
2) грані́ца, край, мяжа́, рубе́ж
álles hat séine ~n — усяму́ ёсць кане́ц
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
land
[lænd]
1.
n.
1) сухазе́м’е n., су́ша f.
2) гле́ба, зямля́ f.
good land for a garden — до́брая зямля́ дла гаро́ду
3) зяме́льная ўла́снасьць, маёнтак -ка m.
4) край -ю m., краі́на f.; раён -у m.
the land of Belarus — белару́скі край
mountainous land — го́рны раён
2.
v.t.
1) выса́джваць (на бе́раг)
2) прызямля́ць
3.
v.i.
1) прыстава́ць, прыча́льваць
2) выса́джвацца
3) апына́цца, прыбыва́ць
He landed in jail — Ён апыну́ўся ў астро́зе
•
- lands
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Баразна́ (адносна семантыкі гл. Яшкін.). Рус. борозда́ (дыял. зах. борозна́), укр. борозна́ (дыял. зах. борозда́), польск. brózda, чэш. brázda, в.-луж. brózda, н.-луж. brozda, ст.-слав. бразда, балг. бразда́ (дыял. бразна́, брезна́, гл. БЕР, 1, 73), серб.-харв. бра́зда, славен. brázda. Прасл. borzda (суф. ‑zda, параўн. Слаўскі, 1, 45); тып *borzna другасны, вытворны ад *borzda (гл. Рудніцкі, 175). Аснова *bor‑ тая ж, што і ў *bor‑na (гл. барана́). Параўноўваюць з ст.-інд. bhr̥ṣṭíṣ ’вастрыё, зубец, край’, ірл. barr ’верхавіна’, ст.-в.-ням. burst ’шчаціна’ (гл. Бернекер, 75; Фасмер, 1, 196); далей з лац. forāre і г. д. Корань *bor‑ (і.-е. *bhor‑) у спецыяльным тэрміналагічным значэнні ’рабіць барозны і да т. п.’ толькі ў слав. мовах і ў грэч. (Машынскі, Pierw., 74). Параўн. грэч. φαρᾶν ’араць’, φάρος ’саха’. Няпэўнымі з’яўляюцца версіі: Махэк₂, 65 (роднаснасць з літ. bir̃žis, лат. birze ’баразна і г. д.’; слав. borz‑ (< *bhorg̑‑) пад уплывам gręda зрабілася *borzda); Голуб-Копечны, 76 (*borzda < *bord‑da, роднаснае з ст.-в.-ням. bart ’край’); Атупшчыкоў, ЭИРЯ, IV, 87–96 (< *borg̑(i)da, да лац. frangere ’ламаць, разбіваць’ і г. д.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ускра́ек Самы край, канец, ускраіна поля, лесу, берага ракі (БРС). Тое ж ускра́й (Нас., Слаўг.), ускрэм'е (Ст.-бел.), карёмачка (Слаўг.), ускра́іна (БРС).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
жура́ў 1, ‑рава, м.
Разм. Тое, што і журавель 1. Высока-высока ў небе ляцелі ў вырай журавы і гусі. Васілевіч.
жура́ў 2, ‑рава, м.
Разм. Тое, што і журавель 2. Усе відаць, як на далоні: і кожнае дрэва на шляху, і калодзежны жураў у дальняй вёсцы, і зубчаты край лесу, і бялявы дымок далёка, далёка, дзе праходзіць чыгунка. Лынькоў. У вёсцы ляніва скрыпелі журавы, пелі пеўні. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заве́зці, ‑вязу, ‑вязеш, ‑вязе; ‑вязём, ‑везяце; пр. завёз, ‑везла; зак., каго-што.
1. Везучы, даставіць куды‑н.; адвезці. Запрог Алесь калгаснага каня і завёз Андрэя на станцыю. Васілевіч. // Адвезці далёка або не туды, куды трэба; звезці. Завезці на край свету. Завёз невядома куды.
2. Прывезці, даставіць куды‑н. Завезці тавары ў магазін. // Прывезці адкуль‑н. здалёку, закупіўшы, набыўшы і пад. Янотападобнага сабаку на Беларусь завезлі ў 1936 г. з Далёкага Усходу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)