зона найбольшых марскіх глыбінь (звыш 2000 м), дзе вада мае пастаянную тэмпературу, салёнасць і шчыльнасць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Суга́ ’мыс’ (Ласт.). Параўн. укр.карп.суг ’упадзіна ў зямлі’. Няясна. Магчыма, тое ж, што і аргат. суга́ ’вада’ (дрыб., шкл., навазыбк., Рам. 8–9), якое выводзіцца з тур.асман.su ’вада’ (гл. Горбач, Арго, 34), г. зн. ’месца каля вады’; назва па сумежнасці? Менш верагодная сувязь з укр.суга́ ’ржавая вада на балоце’, ’асадак у алеі’, балг.съ́га ’плесня на паверхні віна’, для якіх узнаўляецца прасл.дыял.*sǫga, гл. Пятлёва, Этимология–1976, 45; ЕСУМ, 5, 465. Можа быць і адваротным дэрыватам ад сузок (гл.) з “этымалагічным” узнаўленнем ‑г‑. Пацюпа (Arche, 2007, 3, 170) выводзіць з сугба́ ’выгін знутры’ (ад гібаць, гбаць ’згінаць’), у такім выпадку трэба дапусціць атаясамліванне фіналі -ба з адпаведным суфіксам і яго адсячэнне, што малаверагодна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
pitny
pitn|y
пітны;
~a woda — пітная вада;
miód ~y — а) сыта;
медавуха
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
zdrojowy
zdrojow|y
водалячэбны, курортны;
kuracja ~а — курс водалячэння;
woda ~a — мінеральная вада
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
грунтавы́
1. Grund-;
грунтава́я вада́ Grúndwasser n -s;
грунтава́я даро́гаúnbefestigte Lándstraße;
2. (пакрыты грунтам пад фарбу) Grundíer-;
грунтава́я фа́рба Grundíerfarbe f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Вадаве́рць ’вір’ (Гарэц.; Яруш.). Складанае слова: вада + вярцець ’круціць’. Рус.водоворот, макед.водовртеж, балг.водовъртеж ’тс’ дазваляюць меркаваць, што існавала праславянская складаная лексема са значэннем ’вір’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Пу́кавадзь, пу́ководзь ’разуха-асака’ (ТС). Першапачаткова, відаць, *пу́коваць, вытворнае ад пуковаты ’з вялікай колькасцю пукоў’ (гл. пук3) з азванчэннем канцавога зычнага (пад уплывам вада, вадзяны!).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пазмыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Змыць, ліквідаваць мыццём усё, многае. Пазмываць фарбу з рук.
2. Змыць, знесці адкуль‑н. усё, многае або ўсіх, многіх. Вада пазмывала пасевы.Васілевіч.Паднялася рака, вада стала густая, парудзела і несла аднекуль з-пад Мсціжаў .. бярвенне — недзе пазмывала яго з берагоў.Пташнікаў./убезас.ужыв.За дажджы з дарогі пазмывала чалавечыя сляды.Чыгрынаў.[Сімха:] Тут кладкі ёсць. Я зараз іх праверу, Калі дажджом не пазмывала часам.Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кандэнсацы́йны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да кандэнсацыі (у 1 знач.), звязаны з ёю. Кандэнсацыйная сістэма ацяплення.// Прызначаны для кандэнсацыі, які служыць для кандэнсацыі. Кандэнсацыйная ўстаноўка.// Атрыманы шляхам кандэнсацыі. Кандэнсацыйная вада.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саракапя́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Рмн. ‑так; ж.
Разм. Гармата з калібрам ствала ў сорак пяць міліметраў. Здрыганулася зямля, захадзіла хадуном у рацэ вада, як закіпеўшы: сталі біць саракапяткі.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)