дыктату́ра, ‑ы, ж.

1. Дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа. Ваенная дыктатура. Дыктатура буржуазіі.

2. У Старажытным Рыме — паўнамоцтвы, улада дыктатара; час панавання дыктатара.

•••

Дыктатура пралетарыяту — дзяржаўная ўлада рабочага класа, які перамог у сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́сніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да намесніка і намесніцтва. Намесніцкая канцылярыя. Намесніцкая ўлада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мана́ршы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да манарха, належыць манарху. Манаршая ўлада. Манаршае адзенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпера́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да імператара, належыць яму. Імператарская ўлада. Імператарскі палац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ге́тманскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гетмана, належыць яму. Гетманская армія. Гетманская ўлада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыкта́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыктатара, уласцівы яму. Дыктатарская ўлада. Дыктатарскія паўнамоцтвы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́йзераўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кайзера, звязаны з ім. Кайзераўская ўлада. Кайзераўскае войска.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vollzíehend

a

~e Gewált — выкана́ўчая ўла́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

міжца́рства, ‑а, н.

Перыяд незанятага трона, калі ўлада аднаго цара закончылася, а другога яшчэ не пачалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́пскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да папы, належыць яму. Панская ўлада.

•••

Папская курыя гл. курыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)