кан’юнкту́ршчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Беспрынцыповы чалавек, які змяняе свае паводзіны ў залежнасці ад той ці іншай кан’юнктуры; прыстасаванец.

|| ж. кан’юнкту́ршчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нацыяна́льнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Тое што і нацыя (у 1 знач.).

2. Прыналежнасць да той ці іншай нацыі.

Беларус па нацыянальнасці.

Людзі розных нацыянальнасцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

антрапані́мія, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць антрапонімаў той ці іншай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфарматы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які характарызуецца той або іншай ступенню інфарматыўнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

High Commissioner [ˌhaɪkəˈmɪʃənə] n. высо́кі каміса́р (пасол, кіраўнік дыпламатычнага прадстаўніцтва адной дзяржавы Брытанскай садружнасці ў іншай)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

verte

перагарні (старонку); глядзі (на іншай старонцы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́хадзец, -дца, мн. -дцы, -дцаў, м.

1. Прышэлец, перасяленец з іншай краіны.

В. з Іспаніі.

2. Той, хто перайшоў з аднаго сацыяльнага асяроддзя ў другое.

В. з сялян.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

неаднаро́дны, -ая, -ае.

1. Разнародны па складзе; неаднастайны.

Н. склад насельніцтва.

2. Які адносіцца да іншай катэгорыі з’яў, прадметаў і інш.

Неаднародныя хімічныя сумесі.

|| наз. неаднаро́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пагро́м, -у, мн. -ы, -аў, м.

Рэакцыйна-шавіністычнае выступленне супраць якой-н. нацыянальнай ці іншай групы насельніцтва, якое суправаджаецца грабяжом маёмасці і масавымі забойствамі.

|| прым. пагро́мны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іншаве́рац, ‑рца, м.

Уст. Чалавек іншай, не пануючай веры або рэлігіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)