eastern

[ˈi:stərn]

adj.

1) усхо́дні, з усхо́ду

2) з усхо́дняй ча́сткі або́ ўва ўсхо́дняй ча́стцы кра́ю

3) з краёў або́ ў краёх Азіі́ (Усхо́ду)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

from sun to sun

ад усхо́ду да захо́ду со́нца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

візі́р​II м. гіст. Wesír m -s, -e (саноўнік у краінах Усходу)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бейт, ‑а, М бейце, м.

Спец. Від вершаванай страфы ў паэзіі народаў Усходу, які ўяўляе сабой двухрадкоўе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кампрадо́р, ‑а, м.

Туземны купец, пасрэднік паміж іншаземным капіталам і ўнутраным рынкам у некаторых залежных краінах Усходу.

[Ад ісп. comprador — пакупнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

далёкаўсхо́дні, ‑яя, ‑яе.

Які мае адносіны да Далёкага Усходу, знаходзіцца на Далёкім Усходзе. Далёкаўсходні клімат. Далёкаўсходнія гарады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арыенталі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Сукупнасць навук, якія вывучаюць гісторыю, эканоміку, мовы, мастацтва і пад. краін Усходу; усходазнаўства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кала́н, ‑а, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства куніцавых, якая водзіцца на марскіх узбярэжжах Далёкага Усходу. // Каштоўнае футра гэтай жывёліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэ́спат, ‑а, М ‑наце, м.

1. У рабаўладальніцкіх манархіях Старажытнага Усходу жорсткі самадзяржаўны правіцель.

2. перан. Жорсткі чалавек; тыран.

[Грэч. despotēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сарда́р, ‑а, м.

1. У Афганістане і Іране — правадыр племені, уплывовы саноўнік.

2. У некаторых краінах Усходу — галоўнакамандуючы войскамі.

[Перс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)