спадкае́мец, ‑мца, м.

1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе; наследнік.

2. перан. Той, хто працягвае чые‑н. традыцыі, чыю‑н. дзейнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Thrónfolge

f -, -n перахо́д у спа́дчыну прасто́ла [тро́на]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

імунагене́тыка

(ад імуна- + генетыка)

раздзел генетыкі, які вывучае фактары перадачы ў спадчыну імунітэту 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

азгле́лы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і асклелы. // перан. Агідны, паскудны. Той век нам спадчыну пакінуў, Азглелы век, струхлелы свет, Мяжой цераз усю краіну Нядоля праарала след. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

coinheritance

[koʊɪnˈherɪtəns]

n.

1) супо́льнае пра́ва на спа́дчыну

2) супо́льная спа́дчына

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inherit

[ɪnˈherət]

1.

v.t.

атрыма́ць у спа́дчыну

2.

v.i.

быць спадкае́мцам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inheritable

[ɪnˈherətəbəl]

adj.

1) спа́дчынны

2) які́ ма́е пра́ва на спа́дчыну

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

насле́дование ср.

1. (чего-л.) атрыма́нне ў спа́дчыну;

2. биол. насле́даванне, -ння ср.;

3. (кому-, чему-л.) юр. пра́ва на спа́дчыну (пасля каго-небудзь), атрыма́нне спа́дчыны (пасля каго-небудзь); см. насле́довать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

demise

[dɪˈmaɪz]

1.

v.t. Law

а) перадава́ць у спа́дчыну

б) перадава́ць (карале́ўскую ўла́ду пасьля́ сьме́рці ці зрачэ́ньня)

2.

v.i.

1) перахо́дзіць у спа́дчыну

2) паміра́ць

3.

n.

1) сьмерць f., скана́ньне n.

2) Law перада́ча маёмасьці ў спа́дчыну

3) перада́ча карале́ўскае ўла́ды, каро́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Мацяжына ’балоцвіна, мокрае месца, дзе растуць журавіны’ (Левановіч, «Звязда», 15, 1.1989). З польск. macierzyna ’мацярызна’: відаць, калісьці гэта быў луг, дадзены камусьці ў спадчыну па мацеры. Гл. мацярызна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)