religion

[rɪˈlɪdʒən]

n.

1) рэлі́гія f.

2) веравызна́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

лютэра́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лютэранства, лютэран, належыць, уласцівы ім. Лютэранская рэлігія. Лютэранская царква.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брахмані́зм, ‑у, м.

Старажытнаіндыйская рэлігія (вярхоўнае бажаство Брахма, або Брама), якая ўзнікла ў 10–9 ст. да н. э.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магамета́нства, ‑а, н.

Рэлігія, заснаваная, паводле арабскіх паданняў, у 7 ст. н. э. прарокам Магаметам у Аравіі; мусульманства, іслам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іншаве́р’е, ‑я, н.

Уст. Іншая ў параўнанні з чыёй‑н. вера, рэлігія; прыналежнасць да іншага веравызнання; не пануючае веравызнанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

faith [feɪθ] n.

1. ве́ра, даве́р

2. ве́ра, рэлі́гія

♦

in good faith чэ́сна, добрасумле́нна;

in bad faith верало́мна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

антырэлігі́йны

(ад анты- + рэлігія)

накіраваны супраць рэлігіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сінтаі́зм, ‑у, м.

Пашыраная ў Японіі рэлігія, у аснове якой ляжыць культ прыроды і продкаў і якая з цягам часу пабыла форму абагаўлення імператарскай дынастыі.

[Ад япон. сінта — шлях багоў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шама́н, ‑а, м.

Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, на магіі. — Шаманы, ведзьмары яго [народ] лячылі, шаптухі зеллем кармілі, народ выміраў. Рамановіч.

[Эвенкійскае — узбуджаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іудаі́зм

(п.-лац. iudaismus, ад лац. iudaicus = яўрэйскі)

рэлігія, пашыраная сярод яўрэяў; заснавана на Старым Запавеце і Талмудзе; афіцыйная рэлігія Ізраіля.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)