tripe

[traɪp]

n.

кіндзю́к -а́, рубе́ц -ца́, трыбу́х -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вы́брындзіцца ’калі ў падоле адзежыны рубец абаб’ецца ды ніткі целяпаюцца’ (КЭС, лаг.). Да бры́ндаць ’матляцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скарбе́жыцца (скорбе́жыцца) ‘скруціцца ў скруткі’ (ТС). Да карбе́ж ‘рубец, засечка, зарубка, штрых’ (ТС); гл. карб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

obręb, ~u

м.

1. гл. obrąb

2. рубец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Nárbe

f -, -n

1) шрам, рубе́ц

2) бат. ры́льца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wúndmal

n -(e)s, -e рубе́ц, след ад ра́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Stríemen

m -s, - паласа́, сіня́к, рубе́ц, кровападцёк (ад удару)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рысо́к ’рубец’ (дзятл., Сл. ПЗБ). Утворана на базе польск. rys ’лінія’, rysa ’драпіна, расколіна, трэшчына’. Сюды ж ры́сы ’насечкі’ (смарг., Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kresa

ж.

1. рыса; лінія;

2. шнар, рубец, пісяг

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Рубцы́ ’адзенне старое, рванае’ (мсцісл., Юрч. Сін.). Магчыма, кантамінацыя рубы ’добрае адзенне’ (гл.) і рубцы, рубец ’шво пры сшыванні двух кавалкаў тканіны’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)