gorgeous

[ˈgɔrdʒəs]

adj.

пы́шны, велікапы́шны, раско́шны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

палац, ✂, м.

  1. Вялікі і пышны будынак, які звычайна выдзяляецца сваёй архітэктурай.

  2. Такі будынак, які з’яўляецца месцазнаходжаннем манарха і яго сям’і.

    • Царскі п.

  3. У спалуч. з Р азначае: вялікі будынак шырокага грамадскага прызначэння.

    • П. піянераў.
    • П. спорту.

|| прым. палацавы, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

prúnkvoll

a пы́шны, раско́шны, ве́льмі до́бры, цудо́ўны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Wúcherung

f -, -en пы́шны рост, ху́ткае размнажэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

stately [ˈsteɪtli] adj.

1. вялі́касны, ве́лічны; пы́шны, узнёслы

2. го́рды, ганары́сты;

with stately grace ве́лічна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

квітне́ючы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад квітнець.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане росквіту; пышны, прыгожы. Квітнеючы край.

3. Дзеепрысл. незак. ад квітнець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бахма́ты, ‑ая, ‑ае.

Пышны; разложысты. Тут, пад страхою, быў сенавал і бацька штовосень сюды прывозіў з лугу бахматыя вазы зялёнага, духмянага мурагу. Сачанка. У зацішку паляк лясных Зацвітае бахматы верас. Бураўкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́ц, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вялікі і пышны будынак, які звычайна выдзяляецца сваёй архітэктурай.

2. Такі будынак, які з’яўляецца месцазнаходжаннем манарха і яго сям’і. Царскі п.

3. з Р. У складзе назваў некаторых будынкаў шырокага грамадскага прызначэння. П. піянераў. П. спорту.

|| прым. пала́цавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)

◎ Пухно́ ’пушны хлеб’ (Нас.). Ад пу́хны ’пышны’, гл. таксама пушно ’мякіна, хлеб з мякінай’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бліску́чы

1. glänzend; stráhlend; blank; fúnkelnd (які зіхаціць);

2. (пышны, раскошны) glánzvoll, prächtig, prúnkvoll

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)