приложи́ться сов.

1. (приблизиться вплотную чем-л. к чему-л.) прыкла́сці (што);

2. (почтительно поцеловать) пацалава́ць;

3. (нацелиться) злажы́цца, нацэ́ліцца;

4. (выпить) прост. прыкла́сціся;

◊

остально́е прило́жится рэ́шта (аста́тняе) дада́сца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

effort [ˈefət] n.

1. намага́нне, вы́сілкі, напру́жанне;

without effort без намага́нняў, лёгка;

spare no effort не шкадава́ць сіл

2. спро́ба; за́хады;

make an effort/no effort/every effort рабі́ць спро́бу/не спрабава́ць/прыкла́сці ўсе намага́нні;

The prisoner made no effort to escape. Зняволены не спрабаваў уцячы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыклада́ць несов.

1. прикла́дывать;

2. (присоединять) прилага́ть;

3. (направлять на что-л., применять) прилага́ть;

4. прида́вливать, прижима́ть;

5. разг. прибавля́ть, привира́ть;

1-5 см. прылажы́ць, прыкла́сці;

◊ хоць да ра́ны ~да́й — как шёлковый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыме́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і без дап.

Надзець, прыкласці для вызначэння адпаведнасці (па памеру, колеру і пад.). Прымераць боты. Прымераць сукенку. □ — Ніякі дурань не дагадаўся б падняць на дуб вала, каб там прымераць, ці выйдзе з дуба ярмо. Чарнышэвіч. [Платон] прысеў прымераць цвікі — ці добра яны будуць. Ракітны. // Рашыць, прыкінуць. Мы з жонкай даўно прымералі: будзе хлопец — значыць, Якуб, а калі дзяўчына — назавём іменем вашай маці. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hébel

m -s, - рыча́г, падва́жнік

den ~ ánsetzen — перан. прыкла́сці намага́нні, стара́цца

álle ~ ánsetzen [in Bewégung bríngen*] — пусці́ць у ход усе́ сро́дкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

пры..., прыстаўка.

I. Ужыв. пры ўтварэнні дзеясловаў са знач.:

1) давядзення дзеяння да канчатковай мэты, напр.: прыйсці, прыхіліцца, прывалачыся;

2) дабаўлення, збліжэння, змацавання чаго-н. з чым-н., напр.: прыбіць, прырабіць, прыбудаваць, прыдрукаваць, прыкласці, прышыць;

3) накіравання дзеяння к сабе, у сваіх інтарэсах, напр.: прывабіць, прысвоіць;

4) накіравання дзеяння на прадмет зверху ўніз, напр.: прымяць, прыціснуць;

5) паўнаты, вычарпанасці дзеяння, напр.: прывучыць, прыахвоціць;

6) непаўнаты, слабай меры дзеяння, напр.: прыглушыць, прысыпаць, прыадчыніць;

7) у дзеясловах на -оўва, -ва — суправаджальнага дзеяння, напр.: прыгаворваць, прытанцоўваць.

II. Ужыв. пры ўтварэнні:

1) назоўнікаў і прыметнікаў са знач. непасрэднага прымыкання да чаго-н., напр.: прылесак, прыбярэжны, прыазёрны, прыгранічны;

2) назоўнікаў са знач. дадатковасці, напр.: прыплод, прыпёк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

umoczyć

зак. макнуць; намачыць; змачыць;

umoczyć usta (wargi) — крыху адпіць; пакаштаваць;

umoczyć palce (ręce) w czym — прыкласці руку да чаго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dołożyć

зак.

1. do czego дакласці, далажыць, дабавіць;

2. komu разм. даць па шыі каму;

dołożyć starań — прыкласці намаганні; пастарацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

напру́жыцца, ‑жуся, ‑жышся, ‑жыцца; зак.

1. Зрабіцца пругкім. Мускулы на твары Івана Іванавіча напружыліся, застылі. Гамолка.

2. Сабрацца з сілай, прыкласці намаганне, робячы што‑н. Вялізная рыбіна ўздрыгнула, напружылася і пацягнула за сабою лодку. Ваданосаў. Лейтэнант напружыўся, варухнуў нагамі і тут жа з глухім стогнам упаў на зямлю. Курто.

3. перан. Узмацніцца, павысіцца (аб ступені праяўлення чаго‑н.). Рукі мімаволі моцна сціснулі стрэльбу, слых напружыўся, а вочы да болю ўпіліся ў цемру. Ляўданскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыплама́т, ‑а, М ‑маце, м.

1. Службовая асоба, упаўнаважаная ўрадам для зносін, перагавораў з замежнымі дзяржавамі. Нашых дыпламатам трэба было прыкласці нямала сіл, энергіі і вытрымкі, каб паказаць міжнародныя падзеі ў іх сапраўдным святле. Новікаў. Сын працуе дыпламатам у адной заакіянскай краіне, дачка ў горадзе метэаролагам. Дуброўскі.

2. перан. Чалавек, які тонка і ўмела вядзе сябе з іншымі людзьмі для дасягнення якой‑н. мэты. Лабановіч маўчаў, слухаў гэтага дыпламата і спрытнага чалавека. Колас. — Аднак дыплама-ат! — пакруціў галавой Жданковіч. Размова ажывілася, зрабілася больш простай і непасрэднай. Шамякін.

[Фр. diplomate.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)