Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
envoy
[ˈenvɔɪ]
n.
1) паслане́ц -ца́m., прадстаўнік -а́m.
2) пасла́ньнік -а m. (дыпляматы́чны прадстаўні́к)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Веставы́ ’ардынарац, пасыльны’ (БРС, КТС); ’кур’ер, лістаносец, паштар’ (Бяльк.), укр.вістови́й, вістови́к, рус.вестово́й ’тс’, чэш.věstový (з рус. мовы; Траўнічак, 1643). З’яўляецца вынікам ад’ектывацыі на ўсходнеславянскай глебе; параўн. таксама ст.-рус.вѣстовой ’вястун, пасланец, апавяшчальнік, сігнальны’ (з XVII ст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
opatrznościowy :
mąż opatrznościowy кніжн.пасланец неба (лёсу); прызначаны вышэйшай сілай; збаўца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Гане́ц ’ганец, пасланец’ (БРС, Бяльк.). Укр.гіне́ць, гоне́ць, рус.гоне́ц ’тс’, польск.goniec, чэш. (ст.-чэш.) honec і г. д. Слав. утварэнне (*gonьcь) ад дзеяслова *goniti (аб марфалагічнай характарыстыцы дзеяслоўных фармацый гл. Махэк₂, 171). Агляд форм у слав. мовах гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 28.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
harbinger
[ˈhɑ:rbɪndʒər]1.
n.
вясту́н вестуна́m.; прадве́сьнік -а m., прадве́сьніца f., паслане́ц -ца́m.
2.
v.t.
прадвяшча́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
анёл, ‑а, м.
1. У рэлігійным вучэнні пасланец бога, якога малявалі ў выглядзе юнака з крыламі. — О! — выгукнуў.. [партызан] маладым голасам. — Хто ты? Анёл з неба ці зорка вячэрняя?Шамякін.
2.перан. Увасабленне чаго‑н. дадатнага, ідэальнага. Анёл прыгажосці. Анёл цярплівасці. □ А сам.. [Паходня], калі на тое пайшло, не такі ўжо анёл, не такі чысцюля, ян прыкідваецца, — дадаў Шнітаў.Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пасо́л ’чалавек, пасланы з якім-н. даручэннем, пасланец’, ’дыпламатычны прадстаўнік’ (ТСБМ, Федар. 6; КЭС, лаг., Нас.), ’сват’ (стаўб., Сл. ПЗБ). Укр., рус.посол, ст.-рус., ц.-слав.посълъ, польск.poseł, н.-луж.posoł, чэш.posel, славац.posol. Да po‑ і sъlati > слаць (гл.). Утвораны пры дапамозе суфікса ‑ъ (po‑sъl‑ъ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пасла́ннік, ‑а, м.
1. Дыпламатычны прадстаўнік адной дзяржавы ў другой, рангам ніжэй за пасла.
2.Кніжн.уст. Тое, што і пасланец. Пайшоў ён [Алёша] пасланнікам іхнім, Палез да вяршыні па схілу, І згаслі пажары, Грымоты заціхлі, Адчуўшы, што ўзняўся асілак.Калачынскі.Сплю ў каменным сховішчы кватэры, Але што там бухае, як цэп? Хто так гулка стукаецца ў дзверы? Гэта ты, пасланнік поля — Хлеб.Макаль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Месі́я ’пасланец бога, які павінен прыйсці на зямлю і выратаваць род чалавечы ад пакут’ (ТСБМ). Яшчэ ст.-рус.мессия, месия ’тс’ (XII ст.), ст.-бел.месия (XV ст.). Форма месіяш ’тс’ (Нас.), ст.-бел.месияшъ, месиашъ, мессияшъ, месыашъ ’тс’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск.mesyjasz ’месія’, якое праз лац.messīas ад ст.-яўр.māsziāh ’памазаны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 176).