reign​2 [reɪn] v.

1. ца́рстваваць, царава́ць;

Queen Victoria reigned over sixty years. Каралева Вікторыя была на троне звыш шасцідзесяці год.

2. улада́рыць; панава́ць;

Anarchy reigned for many years. Анархія панавала на працягу многіх гадоў.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

улада́рыць высок.

1. hérrschen vi (над кім-н. über A) (панаваць); behérrschen vt;

2. (быць вышэй, узвышацца) dominíeren vi, vt, überrágen vt; vórherrschen vi (пераважаць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абса́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Дрэвы, кусты, якія пасаджаны ўздоўж ці вакол чаго‑н.; насаджэнне. Кусціўся.. [алешнік] густа, нібы маладая абсада, і ўсцяж шляху. Сачанка. Над усім пейзажам пачынае панаваць хутар і абсады шляхціца Мазавецкага. Адамовіч.

2. Тое, што і шуфляда (у 2 знач.). Круглы двор — гэта і стальмашня, дзе робяцца драбіны для калёс, палазы для саней, абсада для вокан. Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

1. Жыць бедна, цярпець гора. Так і гаруе бедны Сцяпан: зямлі мала, сям’я — сем ратоў, кожнага накармі. Чарнышэвіч. Тады перастануць гараваць, як не будзе каму панаваць. Прыказка.

2. Сумаваць, тужыць па чым‑н.; перажываць якое‑н. няшчасце. Пражылі [Марта з Васілём] пяць год, а дзяцей усё не было. Асабліва гаравала па гэтым Марта. Пестрак.

•••

Гора гараваць (нар.-паэт.) — перажываць гора, пакутаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расі́зм

(фр. racisme, ад race < іт. razza = раса)

чалавеканенавісніцкая тэорыя аб фізічнай і псіхічнай нераўнацэннасці чалавечых рас і аб тым, што адна раса павінна панаваць над іншымі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

dominować

domin|ować

незак. кніжн. дамінаваць, пераважаць; панаваць;

wieża ~uje nad miastem — вежа ўзвышаецца над горадам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

panoszyć się

panoszy|ć się

незак.

1. гаспадарыць; распараджацца;

2. гаспадарыць; панаваць; лютаваць;

panoszyć się epidemia — лютуе эпідэмія

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

überhö́hen

vt

1) узвыша́цца (над чым-н.), панава́ць (над мясцовасцю)

2) празме́рна павыша́ць [павялі́чваць]; узніма́ць, наганя́ць (цэны); надбудо́ўваць (плаціну)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

панава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. панаваць.

2. Улада, уладанне. У сатырычным часопісе «Маланка», які сістэматычна выходзіў з пачатку 1926 г.. высмейваліся самыя змрочныя бакі панавання польскіх памешчыкаў і буржуазіі. Палуян. Фашызм на злом галавы, з нахабнай і агіднай хваткай злачынца рваўся да панавання над светам.. Перкін.

3. Перавага. Калі гаварыць пра стыль К. Чорнага, дык першае, што кідаецца ў вочы, — гэта панаванне ў мастацкай фразе дзеяслова. Юрэвіч.

4. Кіруючае становішча каго‑н., галоўнае, значэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пану́ючы

1. прич. госпо́дствующий, вла́ствующий;

2. прич. главе́нствующий;

3. прич., перен. госпо́дствующий; преоблада́ющий; царя́щий;

4. прич. ба́рствующий;

1-4 см. панава́ць;

5. в знач. прил. госпо́дствующий;

~чая паро́да дрэў — госпо́дствующая поро́да дере́вьев;

6. деепр. госпо́дствуя, вла́ствуя;

7. деепр. главе́нствуя

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)