Вёрткі ’здольны да хуткіх і спрытных рухаў; выкрутлівы, порсткі, жвавы; пранырлівы’ (КТС, БРС, Шат., Карл.), укр. ве́рткий ’шустры’, рус. разан. вёртко ’хутка, скора’, чэш. уст. vrtký, новае vratký ’нясталы, ненадзейны, хісткі’, славац. vrtký ’хуткі, рухлівы, неспакойны, вёрткі, рэзкі’. Паўн.-слав. ізалекса. Утворана пры дапамозе суф. ‑kъ ад дзеяслова vьrtěti; гл. вярцець. Крукоўскі (162) лічыць гэту лексему агульнарускай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
changeable
[ˈtʃeɪndʒəbəl]
adj.
1) пераме́нлівы, зьме́нны (які́ мо́жна зьмяні́ць), няста́лы, няўсто́йлівы
2) зьме́нлівы
changeable hue — зьме́нлівае адце́ньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
unstable
[ʌnˈsteɪbəl]
adj.
1) няўсто́йлівы, хі́сткі
2) няста́лы, зьме́нлівы (надво́р’е, по́гляды)
3) Chem. нетрыва́лы, няўсто́йлівы (пра злучэ́ньне)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
childish
[ˈtʃaɪldɪʃ]
adj.
1) дзіця́чы
2) дзяці́нны, як дзіця́, няста́лы, непава́жны
3) наі́ўны, неразу́мны
childish question — наі́ўнае пыта́ньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
fluid
[ˈflu:ɪd]
1.
adj.
1) цяку́чы, ва́дкі
2) няста́лы, зьме́нны
2.
n.
ва́дкасьць f. або́ газ -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
flighty
[ˈflaɪti]
adj.
1) няста́лы; ве́траны; капры́зны; лёгкаду́мны, пусты́, несур’ёзны
2) прыдуркава́ты
3) пудлі́вы (пра каня́)
4) мімалётны, недаўгаве́чны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
deciduous
[dɪˈsɪdʒuəs]
adj.
1) лістапа́дны (дрэ́ва, лес)
2) які́ пэрыяды́чна апада́е (ліст) або́ спада́е (ро́гі); мало́чны (зуб)
3) мімалётны, няста́лы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
fluent
[ˈflu:ənt]
adj.
1) бе́глы (чыта́ньне, мо́ва), дастатко́ва свабо́дны
2) які́ ху́тка, лёгка гаво́рыць або́ пі́ша
3) няста́лы; ва́дкі, цяку́чы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
variant
[ˈveriənt]
1.
adj.
ро́зны; зьме́нлівы, няста́лы
variant results — ро́зныя вы́нікі
2.
n.
1) ро́зная фо́рма, разнаві́днасьць f.
2) варыя́нт -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пло́хі, плохы, плохый ’спакойны, сарамлівы’ (Сл. ПЗБ), ’мірны, рахманы’ (гродз., Нар. сл.), плохый ’прыручаны’, плоха(я) (курыца) (кобр., ц.-палес., гродз., ЛА, 1); укр. плохий ’мірны, ціхі, лагодны, рахманы, пакорлівы’, тюховитий ’тс’, рус. архані. плохливый ’баязлівы’, цвяр., пск. плохой ’някемлівы, бесклапотны’; польск. płochy ’нясталы, схільны да уцёкаў, палахлівы’, харв. чак. plóh ’сарамлівы, нясмелы’. Звычайна суадносяць гатую лексему з полах (Фасмер, 3, 286; Маргынаў, Слав. акком., 127–128) < прасл. *ро!хь з блізкай семантыкай ’трывожны, хвалюючы’, тлумачачы яе як рэдукцыю поўнагалосся (Банькоўскі, 2, 624).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)