1. Які выклікае смех; забаўны. Камічны танец. Камічная паходка. Камічная міна. □ — Вельмі арыгінальны чалавек і столькі розных камічных гісторый ведае.Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
grimace
[grɪˈmeɪs]1.
n.
грыма́са, мі́наf.
2.
v.i.
грыма́сьнічаць, крыўля́цца, стро́іць мі́ны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
booby trap
1) падкла́дзеная мі́наабо́ бо́мба
2) па́стка f.; падстро́еная шту́чка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
контрмі́на
(фр. contremine)
міна 1 для знішчэння мінных галерэй праціўніка пры абароне бліжэйшых подступаў да абарончых збудаванняў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ми́наII(выражение лица)мі́на, -ны ж.;
◊
де́лать весёлую ми́ну при плохо́й игре́ рабі́ць вясёлую мі́ну пры дрэ́ннай гульні́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
zegarowy
zegarow|y
гадзіннікавы;
bomba ~а — бомба (міна) з гадзіннікавым механізмам
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Мінера́л ’прыроднае неарганічнае злучэнне (крышталі) — частка зямной кары’ (ТСБМ). З рус.минерал ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 87), у якой праз ням.Mineral (з XVI ст.) або франц.minéral < с.-лац. (aes) minerāle ’руда з шахты’ (Фасмер, 2, 623–624). Роднаснае да мі́на1 (гл.). Сюды ж палес.мінера́лка ’жоўтая пясчаная глеба’ (Выг. дыс.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мна́ўка ’бочка, выдзеўбаная з дрэва’ (бял., Мат. Маг.). Не зусім ясна. Відаць, са ст.-рус.мна, мнаса, мнасъ ’фунт’. Параўн. і рус.разан.мнас ’сасуд, у які збіраюць расу і ваду са «святых» крыніц’, якое са ст.-слав.мънасъ < ст.-грэч.μνᾶ μνᾶσ ’міна, старажытная манета’. Апошняе ўзыходзіць да семіцк. моў (Міклашыч, 207; Фасмер, 2, 632).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
АХМАДЫ́,
Эль-Ахмады, горад у Кувейце. 27 тыс.ж., з прыгарадамі больш за 100 тыс.ж. (1989). Цэнтр нафтаздабыўнога раёна. Вузел нафта- і газаправодаў. З-ды па перапрацоўцы нафты, звадкаванні газу і апрасненні марской вады. Экспарт нафты праз порт Міна-эль-Ахмады (уваходзіць у склад Ахмады) на ўзбярэжжы Персідскага зал.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
вяха́, ‑і; мн. вехі, вех; ж.
1. Шост, тычка, звычайна з пучком травы або галінак на канцы для абазначэння мяжы, напрамку, руху. Ставіць вехі. □ Міна Міхайлавіч.. паказаў рукою наперад.., дзе вехі на бярозавых жардзінах абазначалі рэчышча канала.Краўчанка.
2.перан. Асноўны, важны этап у развіцці чаго‑н. Асноўныя вехі творчасці пісьменніка. Гістарычных вехі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)