metal, ~u

м. метал;

~e kolorowe — каляровыя металы;

~e szlachetne — высакародныя металы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

біметалі́зм, ‑у, м.

Грашовая сістэма, пры якой у якасці плацежнага сродку выкарыстоўваюцца адначасова два металы (золата і срэбра).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легірава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які дабаўляецца пры плаўцы да якога‑н. металу для надання яму пэўных якасцей. Легіравальные металы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біметалі́зм

(ад бі- + металы)

грашовая сістэма, пры якой у якасці плацежнага сродку выкарыстоўваюцца адначасова два металы — золата і серабро.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

legíeren

I

vt сплаўля́ць, легі́раваць (металы)

II

vt завяшча́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

невысакаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які не вызначаецца высокімі маральнымі якасцямі. Невысакародны чалавек. // Уласцівы такому чалавеку. Невысакародныя паводзіны.

•••

Невысакародныя металы гл. метал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарнавы́, -а́я, -о́е.

1. Напісаны начарна; неканчатковы.

Ч. варыянт рукапісу.

2. Прызначаны для запісу начарна.

Ч. сшытак.

3. Дапаможны, падсобны (пра работу).

4. Звязаны з першапачатковай стадыяй вытворчасці.

Чарнавая фрэзероўка.

5. Са значнай колькасцю прымесей (пра металы; спец.).

Чарнавая медзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тарсі́нкі ’лёгкія тапачкі’ (Жд. 3). Утворана ад рус. Торгси́н ’гандлёвая кампанія па продажы дэфіцытных тавараў за валюту і каштоўныя металы ў савецкі час (20‑я гады)’ (размоўнае скарачэнне «Всесоюзное объединение по торговле с иностранцами»).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пла́ўкі ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае здольнасць плавіцца. Плаўкія металы.

пла́ўкі ​2, ‑аў; адз. няма.

Кароткія, шчыльныя мужчынскія трусы, якія звычайна надзяваюцца для плавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легі́раваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад легіраваць.

2. у знач. прым. У склад якога ўведзены іншыя металы для надання пэўных уласцівасцей. Легіраваная сталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)