Verbum

улада́нне, -я, н.

1. гл. уладаць.

2. мн. -і, -яў. Нерухомая маёмасць, зямельны ўчастак (таксама пра дзяржаўныя тэрыторыі).

Вялізныя ўладанні.

Каланіяльныя ўладанні.

паса́г, -у, м.

Маёмасць, якую даюць бацькі ці родзічы маладой, калі яна выходзіць замуж.

Нявеста з пасагам.

|| прым. паса́жны, -ая, -ае.

П. скарб.

манта́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Марнатравец, той, хто транжырыць свае грошы, маёмасць.

|| ж. манта́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

закла́дчык, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Асоба, якая здае ў заклад рэчы, маёмасць.

|| ж. закла́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. закла́дчыцкі, -ая, -ае.

канфіскава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак. і незак., што.

Забраць (забіраць) на карысць дзяржавы пастановай дзяржаўнай улады.

К. маёмасць.

|| наз. канфіска́цыя, -і, ж.

разбаза́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак., каго-што (разм., неадабр.).

Легкадумна, не па-гаспадарску распрадаць, раздаць, растраціць.

Р. маёмасць.

|| незак. разбаза́рваць, -аю, -аеш, -ае.