праўдалю́бства, ‑а, н.

Любоў да праўды, ісціны. Старому рыбаку ўласціва абсалютнае праўдалюбства, шчырасць і смеласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cupboard [ˈkʌbəd] n. ша́фа

♦

a skeleton in the cupboard сяме́йная та́йна;

cupboard love кары́слівая любо́ў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

чалавекалю́бства, ‑а, н.

Кніжн. Любоў да людзей, чалавецтва; гуманнасць. Гуманізм, чалавекалюбства — неад’емная якасць савецкіх людзей. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарадалю́бства, ‑а, н.

Любоў да народа. Нарадалюбства Чачота не выходзіць за рамкі лагодных сімпатый да народа. Барысенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улюбёна, прысл.

Выражаючы любоў; любоўна. Подпіс атрымаўся закручасты, і Міхась, адставіўшы руку, улюбёна глядзеў на яго. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Vergötterung

f -, -en абагатварэ́нне, (гара́чая) любо́ў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

theological [ˌθi:əˈlɒdʒɪkl] adj. тэалагі́чны, багасло́ўскі;

a theological college тэалагі́чны кале́дж;

theological virtues бібле́йскія дабрачы́ннасці (вера, надзея, любоў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

любо́вь ж.

1. (привязанность) любо́ў, род. любві́ ж., лю́басць, -ці ж.;

любо́вь к оте́честву любо́ў (лю́басць) да ба́цькаўшчыны;

любо́вь к лю́дям любо́ў (лю́басць) да людзе́й;

бра́тская любо́вь бра́цкая (бра́тняя) любо́ў;

матери́нская любо́вь ма́тчына любо́ў;

2. (чувственное влечение) каха́нне, -ння ср., любо́ў, род. любві́ ж.;

объясня́ться в любви́ прызнава́цца ў каха́нні;

жени́ться по любви́ жані́цца па любві́;

3. (склонность, расположение, влечение) лю́басць, -ці ж., замілава́нне, -ння ср.;

с любо́вью з лю́басцю, з замілава́ннем;

пита́ть любо́вь к кому́, чему́ любі́ць каго́, што;

◊

из любви́ к иску́сству шутл. з лю́басці да спра́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Прываро́жка (прываро́шка) ’звычай, павер’е’ (паст., Сл. ПЗБ). Субстантыў ад прываражы́ць < варажы́ць (гл.) ’у забабонных уяўленнях — варажбой выклікаць любоў, прыхільнасць да каго-небудзь’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wygodnictwo

н. любоў да выгодаў; сібарыцтва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)