звы́кнуць сов. (приобрести привычку) привы́кнуть;

звык на́шча куры́ць — привы́к натоща́к кури́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

◎ Кура́нка 1 ’хата (курная)’ (Мат. Гом.). Да курыць (гл.).

◎ Кура́нка 2 ’вяндліна’ (Сцяшк. Сл.). Да курыць (гл.). Параўн. куралёк 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Кепска гарэць, даючы многа дыму.

Газніца дыміць.

2. чым. Курыць, пускаючы дым.

Д. папяросай.

|| зак. надымі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

◎ Ку́ралкі ’асобіны канапель з пыльнікамі’ (Сл. паўн.-зах.). Да курыць (гл.) ’пыліць’, суфіксацыя незразумелая. Магчыма, да *куралькі. Тады курыць > кураль > *куралёк ’пыль нік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кура́шка ’губа’ (бат.) (Мат. Гом., Жыв. сл.), ’гнілы пень, што курыць’ (Касп.). Да курыць (гл.). Адносна суфікса ‑ашка гл. Сцяцко, Афікс. наз., 33.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

курэ́ц, ‑рца, м.

Той, хто курыць. Едкі пах тытуню дайшоў да ложка, хоць курэц і стаяў перад адчыненым акном. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ráuchen

n -s курэ́нне;

~ verbóten! куры́ць забаранцецца!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

дазваля́цца erláubt [gestáttet] sein;

тут куры́ць не дазваля́ецца híer darf man nicht ráuchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Накуры́ць ’напыліць’: Накурыў ужо пʼаском аўтобус (свісл., Сцяшк. Сл.), параўн. таксама: аж пыл курыць (ТСБМ). Да курыць ’пускаць дым, куродыміць’, магчыма, пад уплывам польск. kurz ’пыл’ ці kurzyć ’пускаць пыл’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адвучы́цца, -вучу́ся, -ву́чышся, -ву́чыцца; зак.

1. ад чаго і з інф. Адвыкнуць ад чаго-н.

А. курыць.

2. Закончыць навучанне або знаходзіцца на вучобе нейкі час (разм.).

А. ў сярэдняй школе.

Адвучыўся год на курсах.

|| незак. адву́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)