Verbum

скажо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сказіць.

2. у знач. прым. Няправільны, перайначаны, сапсаваны. Скажонае ўяўленне. Скажоны змест твора.

чытані́на, ‑ы, ж.

Разм. пагард. Пра твор мастацкай літаратуры, які мае займальны змест, але не вызначаецца высокімі мастацкімі і ідэйнымі вартасцямі.

прапедэ́ўтыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Кніжн. Уводны, папярэдні курс ведаў аб чым‑н., які ўяўляе сабой сціслы, элементарны змест гэтых ведаў.

[Грэч. propaideutikē.]

апо́крыфы, ‑аў; адз. апокрыф, ‑а, м.

Старажытныя рэлігійныя кнігі, забароненыя царквой, таму што іх змест не поўнасцю супадаў з патрабаваннямі афіцыйнага веравучэння.

[Ад гсэч. apokryphos — тайны.]

абра́даваць, ‑дую, ‑дует, ‑дуе; зак., каго.

Тое, што і узрадаваць. Кароценькі змест тэлеграмы хоць і не абрадаваў Хадкевіча, затое рассмяшыў яго. Васілевіч.

калонты́тул, ‑а, м.

Надпіс з верху старонкі, які паўтарае загаловак кнігі або твора, прозвішча аўтара, адлюстроўвае змест старонкі і інш. Калонтытул у слоўніку.

[Ад фр. colonne — слупок і лац. titulus — надпіс, загаловак.]

дыда́ктыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Раздзел педагогікі, у якім абгрунтоўваюцца змест, метады і формы навучання.

2. Кніжн. Тое, што і дыдактызм.

[Ад грэч. didaktikos — павучальны.]