г, нескл., н.

1. Чацвёртай літара беларускага алфавіта, якая мае назву «гэ». Вялікае Г. Напісаць г.

2. Звонкі, заднеязычны, фрыкатыўны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

в, нескл., н.

1. Трэцяя літара беларускага алфавіта, якая мае назву «вэ». Малое в.

2. Выбухны, звонкі, губна-зубны зычны гук. Мяккае в.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шматразо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які паўтараецца ці паўтараўся шмат разоў. Звонкі голас пакаціўся па люстраной роўнядзі ракі і шматразовым рэхам адгукнуўся ў лесе. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

silvery

[ˈsɪlvəri]

adj.

1) серабры́сты

silver moonbeams — серабры́стае ме́сячнае сьвятло́

2) зво́нкі, чы́сты (пра сьмех, го́лас)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Згвы́ліць ’плакаць’ (Касп.). Звонкі варыянт сквіл ’піск’ (гл.), як аскрак — возґры і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пу́рзнуць ’пырснуць, моцна паліцца’ (ТС). “Звонкі” варыянт гукапераймальнага пырснуць, гл. (у < ы пасля губнога).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

schállend

a зво́нкі, гу́чны

~es Gelächter — гу́чны [мо́цны] смех

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

званко́вы ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да звонак, звонкі. Званковы валет. Званковая дзевятка.

званко́вы ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да званка. Званковая кнопка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зык, ‑у, м.

Рэзкі, звонкі гук, голас. З выгану даносіўся рэзвы зык пастуховай трубы. Гартны. З балот даносіліся хвалі незвычайна мяккіх зыкаў крахтання жаб. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слабагру́ды, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае слабыя, нездаровыя лёгкія. На выгляд [Туркевіч] быў нібы слабагруды, а калі загаварыць голасна — голас моцны і звонкі, прыемнага тэмбру. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)