Ву́нках ’вунь там’ (Нас.). Форма старога меснага склону ад вунка, вункі (гл. вун); параўн. прыслоўі во́нках ’звонку’ ад во́нка, вонкі, дало́ўках ’унізе’ ад дало́ўкі, дало́ўка і інш. (Карскі 2-3, 77).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
во́нкі, прысл.
Разм. У знадворны, вонкавы бок; на паверхні, звонку. Маладосць яшчэ біла ў.. [Васіліне] крыніцай і вырывалася вонкі, звяртаючы на сябе ўвагу.Хадкевіч.А неўзабаве здарылася яшчэ горшае: ураз страцілі энергію батарэі ўсіх робатаў, якія знаходзіліся вонкі.Шыцік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экта-
(гр. ektos = звонку, знадворку)
першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «знешні, знадворны».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
непадсту́пны, ‑ая, ‑ае.
Такі, да якога нельга звярнуцца з просьбай, пытаннем; ганарысты, фанабэрысты. Звонку гэта быў чалавек грозны і непадступны.Лупсякоў.// Які ўласцівы такому чалавеку. У важкім, як бы непадступным Васілёвым позірку спадылба.. Шабета ўлавіў штосьці нядобрае, звераватае.Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экза-
(гр. ekso = па-за, звонку)
першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «знешні», «вонкавы».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
extraneous
[ɪkˈstreɪniəs]
adj.
чужы́; які́ прыйшо́ў зво́нку; пабо́чны, во́нкавы
extraneous remark — пабо́чная заўва́га, яка́я не нале́жыць да тэ́мы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
экзі́на
(англ. exine, ад гр. ekso = па-за, звонку)
знешняя абалонка ў пылковых зерняў кветкавых і споравых раслін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Плі́нтус ’планка, якая закрывае шчыліну паміж падлогай і сцяной’ (ТСБМ, Касп., Сцяшк. Сл.). Праз рус.пли́нтус (з XIX ст.) з лац.plinthis, plinthus ’ніжняя частка п’едэстала калоны’, ’карніз будынка звонку’, якія са ст.-грэч.πλίνθος ’цэгла’, (пазней) ’плітка’. Значэнне ’карніз’ спрыяла семантычнаму пераходу, параўн. плі́нтус ’перакладзіна над вушакамі’ (хоцім., ЛА, 4).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
эпіцыкло́іда
(ад эпі- + цыклоіда)
мат. крывая, якая апісваецца пунктам акружнасці, што звонку датыкаецца да нерухомай акружнасці і круціцца па ёй без слізгання.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дэрматакра́ніум
(ад дэрмата- + с.-лац. cranium, ад гр. kranion = чэрап)
касцявое покрыва галавы пазваночных, утворанае скурнымі па паходжанню касцямі, што акружаюць звонку чэрап.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)