Stöpsel

m -s, -

1) ко́рак, заты́чка

2) штэ́псель; жарт. карапу́з

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Тампо́н ’стэрылізаваны кавалачак ваты або марлі’ (ТСБМ). Запазычана праз рус. тампо́н, польск. tampon, з франц. tampon ’корак, затычка; тампон’; яно з’яўляецца назалізаванай формай слова tapon ’жмут адзення, бялізны’, якое, у сваю чаргу, уяўляе сабой утварэнне з суфіксам ‑on ад франк. *tappo, што роднаснае ст.-в.-ням. zaphoзатычка’, ням. Zapfen ’тс’, ст.-англ. tœppa і англ. tap ’тс’ (ЕСУМ, 5, 513; Голуб-Ліер, 477).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чоп

(ст.-польск. czop, ад с.-в.-ням. zapfe)

1) вялікая драўляная ці металічная пасудзіна, якая формай нагадвае бак, чан;

2) затычка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

за́гваздка ж.

1. (стержень, затычка) чека́;

2. перен. (помеха) загво́здка, запята́я;

у чым тут з.? — в чём тут загво́здка?

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dławica

ж.

1. мед. стэнакардыя;

2. корак; затычка радыятара; дросель

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Lǘckenbüßer

m -s, -

1) зняв. (непаўнацэ́нны) наме́снік; «заты́чка»

2) тэатр. дублёр

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сто́пар

(англ. stopper = корак, затычка)

1) прыстасаванне для фіксацыі рухомых частак механізма ў пэўным становішчы;

2) механізм для закрывання клапана ў сталеразліўных каўшах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

stopper

[ˈstɑ:pər]

1.

n.

за́тычка f.; ко́рак -ка m.; шпунт -а m.

2.

v.t.

затыка́ць ко́ркам, за́тычкай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

По́ўпрык ’надуты і ўпаргы хлапец’ (Некр.), ’непаседа’ (Сцяшк. Сл.), ’малое дзіця’ (Скарбы). Няясна. Магчыма, да паўпрыца (гл.), параўн. экспрэсіўную назву малога непаседлівага дзіцяці — шпунтзатычка’. Параўн. наступнае слова і попрык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

за́ткала, ‑а, н.

Разм. Тое, чым затыкаюць якую‑н. адтуліну; затычка. Побач ляжала Шпурава біклага.., але без заткала. Чыгрынаў. Хата новая, аканіцы фарбаваныя, а замест шыбы — заткала. Рылько. // Уст. Скрутак з ануч, пакулля, якім затыкалі комін, пячную трубу (калі не было яшчэ юшак). Бегучы да дзвярэй, [Мікола] вырваў з коміна заткала і выскачыў на двор. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)