gültig

a сапра́ўдны, зако́нны

~ sein — мець сі́лу, ужыва́цца, быць у абарачэ́нні (пра манеты)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

true

[tru:]

1.

adj.

1) праўдзі́вы

2) рэчаі́сны, сапра́ўдны

true gold — сапра́ўднае зо́лата

a true patriot — адда́ны патрыёт

3) адпаве́дны, пра́вільны; дакла́дны

a true copy — дакла́дная ко́пія

4) зако́нны

a true heir — зако́нны спа́дчыньнік

2.

adv.

праўдзі́ва, дакла́дна

His words ring true — Яго́ныя сло́вы гуча́ць праўдзі́ва

•

- come true

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

legal [ˈli:gəl] adj.

1. юрыды́чны;

the British legal system брыта́нская юрыды́чная сістэ́ма;

a legal adviser юрыско́нсульт

2. лега́льны; зако́нны; дазво́лены зако́нам

3. судо́вы;

take legal action падава́ць у суд, узбуджа́ць судо́вую спра́ву

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

judicial

[dʒuˈdɪʃəl]

adj.

1) судо́вы; судзе́йскі

judicial districts — судо́выя акру́гі

judicial inquirer — судо́вы сьле́дчы

2) зако́нны, загада́ны або́ дазво́лены судо́м

3) бесстаро́ньні, справядлі́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

БЕНКА́РТ,

банкарт (ням. Bankart), назва пазашлюбнага дзіцяці на Беларусі ў 16 — 1-й пал. 19 ст. Прававое становішча банкарта рэгулявалася Статутамі ВКЛ. Банкарты не мелі права быць спадкаемцамі бацькі, атрымліваць у спадчыну шляхецкія правы, аднак маглі быць спадкаемцамі маці, што адпавядала норме рымскага права. Пры ўмове, калі бацька банкарта возьме законны шлюб з яго маці, правы банкарта падлягалі легітымацыі (узаконенню). Гэта норма была анулявана ў час праўлення Стафана Баторыя [1575—86], аднак на практыцы ажыццяўлялася праз набілітацыю.

т. 3, с. 100

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

легаліза́цыя

(ад лац. legalis = законны)

1) наданне законнай сілы якому-н. акту або дзеянню;

2) у міжнародным праве — засведчанне подпісаў на дакументах, прызначаных для дзеяння ў замежных дзяржавах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

legitimate

1. [lɪˈdʒɪtəmət]

adj.

1) зако́нны, легіты́мны; дазво́лены

2) нарма́льны, звыча́йны, прывы́чны

3) зако́ннанаро́джаны (пра дзіця́)

4) лягі́чны

a legitimate conclusion — лягі́чная высно́ва

2. [lɪˈdʒɪtəmeɪt]

v.t.

узако́ньваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

réchtlich

1.

a

1) зако́нны

2) прававы́, юрыды́чны

2. adv

1) юрыды́чна, з пу́нкту по́гляду пра́ва

2) сумле́нна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

легітымі́зм

(фр. légitimisme, ад лац. legitimus = законны, правамерны)

палітычны кірунак у Зах. Еўропе ў 19 — пач. 20 ст. (пераважна ў Францыі), які прызнаваў спадчыннае права якой-н. дынастыі на ўладу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

легаліза́цыя

(фр. légalisation, ад лац. legalis = законны)

1) наданне законнай сілы якому-н. акту або дзеянню;

2) у міжнародным праве — засведчанне подпісаў на дакументах, прызначаных для дзеяння ў замежных дзяржавах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)