фімія́м, -у, м.

Духмянае рэчыва для спальвання ў час рэлігійных абрадаў, а таксама дым, які ўзнікае пры згаранні гэтага рэчыва.

◊

Курыць фіміям каму (кніжн., іран.) — лісліва ўхваляць каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

smothery

[ˈsmʌðəri]

adj.

заду́шлівы (пра дым, газ)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

тытунёвы в разн. знач. таба́чный;

т. ліст — таба́чный лист;

т. дым — таба́чный дым;

~вая фа́брыка — таба́чная фа́брика;

т. ко́лер — таба́чный цвет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

е́дкі, -ая, -ае.

1. Які раз’ядае, разбурае што-н. хімічна.

Едкая фарба.

2. Які выклікае моцнае фізічнае раздражненне.

Е. дым.

3. перан. З’едлівы, колкі.

Едкая заўвага.

|| наз. е́дкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Schmauch

m -es густы́ дым

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

клубі́ць

1. (уздымаць клубамі пыл, дым) Staub áufwirbeln;

2. разм. (клубіцца) (пра дым і г. д.) sich bállen, áufsteigen* vi (s);

абло́кі клубі́ліся die Wólken bállten sich zusámmen;

дым клубі́ўся der Rauch stieg auf

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ползу́чий в разн. знач. паўзу́чы;

ползу́чие расте́ния паўзу́чыя раслі́ны;

ползу́чий дым паўзу́чы дым;

ползу́чие льды паўзу́чыя льды;

ползу́чий гад паўзу́чы гад;

ползу́чий эмпири́зм паўзу́чы эмпіры́зм.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асмужы́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -му́жыць; -му́жаны; зак.

1. што. Зацягнуць, пакрыць смугою, туманам і пад.

Дым пажару асмужыў неба.

2. каго-што. Абветрыць, абпаліць сонцам.

Асмужыў вецер рукі, твар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

да́ўкі

1. (вяжучы, аскомісты) herb béißend;

2. (дым) béißend

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дымі́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -і́цца; незак.

1. Выпускаць дым; тлець, вылучаючы многа дыму.

Галавешка дымілася на вогнішчы.

2. перан. Вылучаць пару.

Пасля дажджу дымілася зямля.

У лагчыне дыміўся туман.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)