1) факт, які прыводзіцца для пацвярджэння, абгрунтавання чаго-н.; доказ, довад (напр. пераканаўчы а.);
2) мат. незалежная пераменная велічыня, ад змянення якой залежыць змяненне другой велічыні (функцыі 3).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
namacalny
1. адчувальны; які ўспрымаецца дотыкам; які намацваецца;
2.перан. яўны, відавочны; наглядны;
dowód namacalny — відавочны довад
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Räson
[rεzɔ˜:]f -
1) ро́зум, разва́жнасць;
j-m ~ béibringen*, j-n zur ~ bríngen* абразу́міць, прыве́сці да ро́зуму каго́-н.
2) до́вад, аргуме́нт
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
shrewd
[ʃru:d]
adj.
1)
а) разу́мны, з во́стрым прані́клівым ро́зумам; спры́тны
a shrewd businessman — спры́тны прадпрыма́льнік
б) a shrewd argument — тра́пны до́вад
2) дасьці́пны, во́стры
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
allege
[əˈledʒ]
v.t.
1) цьве́рдзіць, сьцьвярджа́ць
2) сьцьвярджа́ць бяз до́вадаў
3) спасыла́цца на што (як прычы́ну, до́вад або́ адгаво́рку)
to allege illness — спасыла́цца на хваро́бу
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АРГУМЕ́НТ
(лац. argumentum),
1) суджэнне (або іх сукупнасць), што прыводзіцца ў пацвярджэнне праўдзівасці інш. суджэння, канцэпцыі, тэорыі.
2) У логіцы — пасылка доказу (інакш — падстава або довад доказу); часам аргументам называюць увесь доказ цалкам. Лагічныя довады для абгрунтавання якога-н. палажэння называюць аргументацыяй. Азначае таксама працэс лагічнага доказу ісціннасці якога-н. палажэння (суджэння) пры дапамозе аргумента (аксіём, азначэнняў і выказванняў аб фактах). Аргументацыя ажыццяўляецца ў адпаведнасці з правіламі пабудовы доказаў (правілы катэгарычнага сілагізму, умоўна-раздзяляльнага, умоўнага сілагізму і інш.). У ёй можа быць выкарыстана адвольная, але канечная колькасць аргумента. Спосаб сувязі аргумента паміж сабой ці з тэзісам (палажэннем, якое аргументуецца) наз. дэманстрацыяй, формай доказу або формай аргументацыі.
нет никако́го резо́на так де́лать няма́ нія́кай ра́цыі гэ́так рабі́ць;
2.(довод) уст.до́вад, -ду м.;
не принима́ть резо́нов не прыма́ць до́вадаў.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Аргуме́нт ’довад’ (БРС). Рус., укр.аргумент, польск. (з XVI ст.) argument. Ст.-бел.аркгументъ (XVII ст. — Гіст. мовы, 1, 298; Гіст. лекс., 108), ст.-укр.аргументъ (канец XVI ст.) з лацінскай, магчыма, праз польскую, як і рускае, зафіксаванае ў мове Курбскага ў XVI ст. (Шанскі, 1, А, 137) з націскам на другім складзе. Націск на апошнім складзе ў беларускай мове ў выніку ўздзеяння рускай мовы ці формы множнага ліку польскай (argumenty) замацаваўся ўжо ў XIX ст. (Нас.); Насовіч прыводзіць і бытавое значэнне аргументы ’хабар’, што дае падставы меркаваць аб адсутнасці перапынку ва ўжыванні слова і робіць непатрэбным дапушчэнне аб паўторным запазычанні слова з рускай (Крукоўскі, Уплыў, 76; Гіст. лекс., 233), дзе сучасны націск замацаваўся ў канцы XVIII ст. (Шанскі; менш дакладна — Фасмер, 1, 84).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
argument
[ˈɑ:rgjəmənt]
n.
1) спрэ́чка f.
to win the argument — вы́йграць спрэ́чку
2) дава́ньне до́вадаў, аргумэнта́цыя f., спрэ́чкі pl.
to waste time in argument — тра́ціць час на спрэ́чкі
3) до́вад, аргумэ́нт -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
до́каз, ‑у, м.
1.Довад або факт, які з’яўляецца падставай для сцверджання чаго‑н.; сведчанне чаго‑н. Людзі кінуцца ў лес, а гэта і будзе доказам іх партызанскай прыналежнасць.Шчарбатаў.Даўно ўжо так не абедаў Пракоп, і лепшым доказам гэтага багатага абеду служылі засеўшыя ў зубах кавалачкі гавядзіны.Колас.Шмат каго будуць судзіць за зносіны з паўстанцамі, хаця ніякага доказу на гэта.. не маецца.Чарот.
2. Сістэма вывадаў, якая служыць для устанаўлення новага палажэння на падставе іншых, раней вядомых. Складанасць.. [тэарэмы] была ў тым, што, каб даказаць яе, трэба было ведаць заадно доказ і яшчэ адной тэарэмы.Краўчанка.
•••
Рэчавы доказ — прадмет, які мае дачыненне да злачынства і спрыяе яго раскрыццю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)